ULUDAĞ TARZANI MUSTAFA
Tiz bir çığlık havayı ağırlaştırdı sanki tüm oksijeni tüketmek istermiş gibi tüm insanları öldürmek istermiş gibiydi. İbrahim sıçrayarak uyandı bütün vücudu yanıyordu, yatağı ıslaktı; elleri, bacakları, göğsü ter olmuştu. Haftalardır onu rahat bırakmayan Ateş rüyasına girmişti. İbrahim karanlıkta koşuyordu büyük bir boşluktu koştuğu yer, dibi olmayan sonu olmayan büyük, karanlık bir boşluk. Ateş bir anda yanında belirdi, beni takip edebilirsin, demişti İbrahim’e. İstemedi İbrahim, Ateş’e güvenemezdi hem ne zaman onu dinlemeye kalksa başına ya bir bela geliyordu ya da üzücü bir olay yaşanıyordu. Ateş onu sürekli kötü işler yapmaya yönlendiriyordu, yapmayınca karşı gelince de eziyet ediyordu. İbrahim ardından gelmeyince kulakları sağır edici kahkahasından attı Ateş sonra da koşarak kendinden uzaklaşmaya çalışan İbrahim’in önünde belirdi.
- Ateş’ten kaçamayacağını hâlâ öğrenemedin.
- Rahat bırak beni Ateş.
*
Ezanı duymak için pencereyi açtı, hocanın sesi uzaklardan gelse de ezanın çağrısını duymak İbrahim’i rahatlatmıştı hocanın okuması bitince kalktı abdestini alıp namaza durdu.
Sabah çok hareketli değildi gelen birkaç müşterinin valizlerini yukarıya çıkardı, içlerinden biri bahşişi beklediğinden fazla vermişti, İbrahim’in yüzü günler sonra güldü. Resepsiyona yakın bir yerde ellerini kavuşturmuş duruyor aşçıbaşının kahvaltıya çağırmasını bekliyordu. O sırada bir müşteri gelmesin ya da patron görünmesin diye içinden dua etti. Gece rahat edememiş, uykusunu alamamıştı bir de kahvaltı edemezse gününün kötü geçeceğine işaretti bu. Omzuna dokunan elin parmak uçlarına baktı, patrondu, yine hiç ses çıkarmadan usulca yanaşmış İbrahim’i korkutmuştu.
- Benimle gel, dedi patron.
- Henüz kahvaltı etmedim patron.
- Saat kaç İbrahim? Niçin bu saate kadar kahvaltını etmiyorsun?
- Aşçıbaşı çok titiz bir adam o çağırmadan giremiyoruz mutfağa.
- Bursa’ya göndereceğim seni gel de büroma geçelim konuşalım.
- Patron kahvaltı etmeden gidemem aşçıbaşı şimdi çağırır.
- Oğlum gel dedim edersin kahvaltını sonra, konuşacağız biraz.
- Konuşamam karnım açken patron hele bir kahvaltı edeyim.
- Kovarım seni.
- Kovarsan kov, aç açına çalışamam dedim, iki müşterinin valizlerini taşıdım hâlim yok, karnım aç patron.
- Hay senin kahvaltına, git et, sonra da yanıma gel.
- Çağırmadı daha.
- Kim çağırmadı İbrahim?
- Patron! Aşçıbaşı çok titiz bir adam kendisi çağırmadan mutfağına giren olursa kepçeyle kovalıyor.
- Tamam tamam kahvaltını ettikten sonra yanıma gel.
- Peki patron.
- Otur şuraya da kahvaltını getirsinler, dedi aşçıbaşı.
- Osman Usta kendim alırım, her birinden minnacık koyuyorsun, yeter mi onlar hiç, tabağımı kendim doldururum.
- Tok evin aç kedisi.
- Tabii tabii, herkesi çağırıyorsun, karnını doyuyorsun bana gelince hem en sona bırakıyorsun hem de en az yemeği yine…
- Sus densiz. Sabah, öğlen, akşam buradasın, arada aşırdıklarını da görmüyor muyum sanıyorsun?
- Asıl sen sus Aşçıbaşı yemek yemeyen adam çalışamaz.
- Ne arıyorsun?
- Tatlı arıyorum, dünden kalan tatlı yok mu?
- Şu mavi dolabın kapağını aç, dedi aşçıbaşı usanmış bir tavırla.
*
İbrahim patronun verdiği parayla servis aracına benzin almıştı, elindeki adres kağıdına baktı elli dakikayı bulurdu patronun yazdığı adrese gitmek. Arabayı hızlandırdı biraz, otelden çıkalı beş dakika olmamıştı ki yolun ortasında bir andan beliren Mustafa’yı gördü ani bir fren yaptı. Mustafa’nın üzerinde ince bir gömlek vardı, montu yoktu dondurucu soğuğa aldırmadan yolun ortasından yürüyordu. Mustafa, diye seslendi İbrahim. Mustafa az kalsın ezecektim seni, nereden çıktın böyle? Arabanın önüne mi atladın hiç fark etmedim.
- Etmezsin, dedi Mustafa.
- Ne zaman geldi bu buraya? diye sordu İbrahim etrafındaki adamlara.
- Yarım saat önce geldi İbrahim, dedi elinde çay tepsisini tutan Çaycı Hasan.
- Nasıl olur kırk beş elli dakika önce Mustafa’yı Ayı Çeşmesinin orada gördüm, hatta bir anda önüme fırladı diye acı bir fren sıktım, Mustafa diye de seslendim o da cevap verdi üstelik. Nasıl oluyor da benden önce geliyor buralara?
İbrahim Çaycı Hasan’ın kıvrık kirpiklerinin arasından süzülen bakışlarındaki manayı çözmek istermiş gibiydi, Mustafa’yı iyi tanıyanlardan biri de sensin, kendi başına o kadar vakitte inmesi mümkün değil, üstelik yollar bomboş kar vardı çok, peki hiç konuştu mu?
- Yok İbrahim tek tük kelimeler çıkıyor ağzından, o da sadece benimle konuşuyor, diğerleri bir şeyler sorunca hemen utanır gibi duruyor omuzlarını büzüyor, her zamanki hâlleri yani.
- Aklın kalmasın, kalmasın, giderim, giderim kendim.
*
Elindeki not kâğıdında yazılan adrese nihâyet varmıştı İbrahim, arabasını park etti, araçtan indi. Evin kapı zilini basmadan iki kadın hazır vaziyette dışarıya çıktılar, hazırlanmış sizi bekliyorduk, dedi birisi, hiç vakit kaybetmeden gidelim. İbrahim de peki gidelim o hâlde, diyerek arabaya yönlendi. İki kadın arka koltuğa oturmuştu kendi aralarında konuşuyorlardı. İbrahim aracı Çekirge Meydanı’ndan dağ yoluna doğru döndürdü. Kadınlardan biri elini biraz havaya kaldırıp sordu.
- İbrahim sen misin kardeşim, Musa Bey’in yardımcısı olan İbrahim?
- Benim abla.
- İbrahim kardeşim Ayı Çeşmesi’nin oralarda yaşayan Mustafa’yı tanıyormuşsun.
- Tanırım.
- Mustafa’nın yanına bir kez daha öncelerden varmıştık, fakat ne bizimle konuştu ne de yanımızda bulunan erkeklerimizle dediler ki Musa Bey’in yanında çalışan bir İbrahim var tanır bu Mustafa’yı gidin onu bulun belki böylelikle İbrahim’i yanınızda görürse sizinle konuşur.
- Onu diyen abartmış abla, birkaç kişiyle konuşur Mustafa. Yalnız abla bir sorun var.
- Sorun olan ne kardeşim?
- Kadınlarla kesinlikle konuşmaz size söyleyeyim, onu asla konuşturamazsınız. Derdiniz nedir bilmiyorum ama evliya gibi sağda solda geçen asılsız dedikodulara da inanmayın garibin biridir kendisi ve hatta yine kendine bile belki de hayrı yoktur.
- Olsun sen yine de bizi götür varsın konuşmasın gidelim görelim, Musa Bey biliyor.
- Sen merak etme kardeşim hazırlıklıyız. Ayakkabımız, mantolarımız sağlam yeter ki bizi Mustafa’yla görüştür.
*
İbrahim, Cafer, Recep otelin önüne çıkmışlardı ellerinde kürekler vardı el arabası elinde Cemal de geliyordu. Karlara giriştiler otel yolunun açılması gerekiyordu yılbaşı yakın olduğundan müşterilerin en yoğun olduğu ve işin en verimli olduğu, kazancın en yüksek olduğu zamanlar kış aylarıydı. Adamların hepsinde eldiven, lastik çizmeler olduğu hâlde ayakları ıslanmış, elleri buz tutmuştu, saatlerce çalışmışlardı otelin önünü bir güzel temizleyip yola kadar inmişlerdi. Cafer seslendi elindeki kürekle karşı yoldan gelen Mustafa’yı gösteriyordu. Mustafa başı önde üstünde ince bir mont sendeleyerek adamlara doğru yaklaşıyordu.
- Geliyor senin meczup İbo.
- Gelsin bakalım donmuştur o şimdi otele alırız karnını doyururuz.
- Hepiniz bakın buraya.
- Adamlar işlerini çoktan bitirmişlerdi, otelin içine girmek için can atıyorlardı. Soğuktan donmuş bacaklarını son bir kez daha çalıştırma gayretiyle, otelin sıcaklığına güzel yemeklere kavuşabilme hayâliyle hızla yürümeye başladılar. İbrahim adamların en arkasında kalmıştı son bir gayretle o da onlara yetişmeye çalışıyordu.
- Gördün mü Recep her yeri kupkuru?
- Gördüm Cemal gördüm.
- Mustafa sen karların içinden geçmedin mi? Kulübenden mi geliyorsun? Bu havada kurtların bile soğuktan saklanmak isteyeceği dondurucu kışın bir günü nerden gelirsin Mustafa böyle? Araç getirdi desem değil, kendin geldin gördük bunu. He Mustafa bize sırrını deyiver hele baksana çalışmaktan yüzümüz, ellerimiz morardı, ıpıslak oldu.
- Ve biraz daha oyalanırsak, diyen İbrahim adamların arkasında bitti, kardan adam olup tabiatın içine karışacağız hadi rahat bırakın Mustafa’yı da gidelim.
- Zaten ne konuşur ne de bize doğru bakar. Al Mustafa’nı dedi Cafer, senin olsun. Hep birlikte yürüyüp otelin içine girdiler. İbrahim, Mustafa’nın omzuna elini koydu. Hadi, dedi gel bakalım biz de gidelim imanım gevredi yeminle içeriye girelim de ısınalım karnımızı doyuralım.
- Öyle dersen gelmem, dedi Mustafa.
- Ne diyon Mustafa?
- İmanım gevredi deme, sen de sağlam bir iman var ağzından çıkan kelimelere dikkat etmezsen Allah’ın gücüne gider.
- Demem Mustafa bir daha hadi şimdi yürü yoksa son nefesimi burada vereceğim.
*
On beş yıldır Uludağ’da yaşayan Mustafa’nın kulübesine gidebilmek için Ayı Çeşmesi’nin orada aracı durdurdu İbrahim. Kadınlara kararlı olup olmadıklarını bir daha sorarak üç yüz metre kadar yürüyeceklerini Mustafa’nın kulübesine varacaklarını söyledikten sonra da onları ikaz etmeden duramadı. Mustafa kadınlarla konuşmaz benden işaret gelmedikçe siz geride on metre kadar arkada bekleyin. Öncelikle Mustafa’yı ikna etmek gerekir ama çok zor iş fazla ümitlenmeyin, dedi.
Kar iki metreyi geçiyordu bereket versin ki Mustafa kulübesine giden yolu açmış, bir insanın yürüyebileceği genişliğe getirmişti.
- Tek sıra hâlinde peşimden gelin, dedi kadınlara İbrahim.
- Mustafa! Mustafa ben İbrahim hadi aşağıya gel buralarda mısın?
- Mustafa! İbrahim ben tanımadın mı sesimden, buradaysan ses ver hele.
- Buradayım.
- Hadi in aşağıya da gel konuşalım.
- Bugün olmaz Mustafa gelemem başka zaman hadi gel de konuşalım biraz.
Mustafa kulübesinin kapısında görünüp ip merdiveni aşağıya sallandırdı, çarçabuk üzerine atlayıp indi. Mustafa’nın ağaçların üzerinden indiğini gören kadınların şaşkınlıkları bir o kadar daha artmıştı, İbrahim’in dediği gibi hâlâ on metre geride bekliyorlardı. Kadınlardan daha genç olanı biz bunu daha önce otellere yakın bir yerde görmemiş miydik? Keşke yine oraya gitseydik de Mustafa Bey bizim olduğumuz yere gelseydi, diye söylendi. Diğer kadın sus! dedi eliyle işaret ederek.
- Mustafa nasılsın bakalım?
- İyiyim hoş geldin, gel de taş masada oturalım şimdi çayı da ocağa kondururum.
- Dur hele Mustafa çay içmeye gelmedim, bir diyeceğim var.
- Ne dicen?
- Seni görmek isteyen birileri var. Yalnız kadın ikisi de.
- Olmaz, kadınlarla konuşmam.
- Ne olur bu seferlik konuşsan Mustafa.
- Olmaz, olmaz konuşamam.
- Ama kadınlar buradalar, seni görmeden gitmeyeceklerini söylüyorlar. Mustafa sırtını dön onlara sadece konuşursun hem sırtın dönük olacak onları görmemiş olacaksın.
- Olmaz konuşamam kadınlarla, konuşamam, olmaz.
- Gitsinler, gitsinler.
- Hatırım için Mustafa konuşuver iki kelime bakalım dertleri neymiş? Sana söz Mustafa eğer canını sıkacak olurlarsa hemen onları götüreceğim buradan.
- Mustafa Bey biz sizi görmek istedik, sağ olun bizi kabul ettiniz.
- Bu garip buralarda nasıl yaşar ki?
- Sen orasını düşünme dediğin gibi garibin biridir, Allah’ın yardımıyla yaşıyor, sor ne soracaksan hadi, gidelim kar yağışı iyiden çoğaldı.
- Bir müşkülüm var Mustafa Bey ama size sormaktan edep ettim, vazgeçtim, dedi kadın.
Otele vardıklarında kadınlar büyük salonda şöminenin her iki yakasına konmuş olan koltuklara oturdu. İbrahim patronun emri üzerine cipi aldı, Mustafa’yla görüştürdüğü kadınları evlerine kadar götürdü.
***
İlkbahar bir başka gelirdi Uludağ’a. Nefis çiçek kokuları insanı sarhoş ederdi, seyrine doyum olmayan çam ağaçları, kayın ağaçları bahara koynunu açar, kayın ağaçlarının yapraklarının yeşerdiği günlerde insanın içini umut kaplardı. Kestane, alıç, böğürtlen, ıhlamur, elma, kiraz, erik gelin gibi açılır, ilk meyvelerini verirdi insanlara.
İbrahim otelin arka bahçesine kurulan masaların üzerine örtülerini serdi, yirmi masayı hazırlamış kahvaltısını etmek üzere yemekhaneye girmişti. Musa Bey yemekhaneye telaşla daldı, İbrahim çabuk gel Ünlü Gazeteci burada, diye seslendi.
- Kahvaltı etmeden gelmem, dedi İbrahim.
- Gelsene oğlum buraya Ünlü Gazeteci geldi diyorum.
- Beklesin Ünlü Gazeteci, aç ayı oynamaz.
- İbrahim kovacağım seni.
- Kov ama yemek yedikten sonra, tok karınlı bir işsiz olmayı aç karınlı bir işsiz olmaya yeğlerim.
- Tamam tamam, tıkındıktan sonra yanıma gel, Ünlü Gazeteci büromda acele et.
- Yemek işi aceleye gelmez patron.
- Hay sana iş verenin.
*
İbrahim patronun yanına vardığında Ünlü Gazeteci bacak bacak üstüne atmış önündeki kağıtlara doğru bakıyordu. Musa Bey kapıdan giren İbrahim’e.
- Gel bakalım, dedi. Ünlü Gazeteci’ye dönerek İbrahim işte bu, diye işaret etti.
- Demek İbrahim sensin.
- He ya benim ne olacak?
- İbrahim Bey kardeşim biz Mustafa için geldik, Tarzan Mustafa’nın duyduğumuza göre seninle arası pek iyiymiş.
- Arası iyi olan başkaları da var Ünlü Gazeteci.
- Demek tanıdın beni.
- Tanıdım tabii, her hafta Milletin Sesi programını yapan adamsın.
- Evet. Tanıdığına göre İbrahim yardım etmeyi de kabul eder misin? Tarzan Mustafa’yı herkes bilsin istiyorum, çok ilginç bir karakter denildiğine göre on beş yıldır Uludağ’da orman içinde yaşıyormuş.
- Ermiş filan değil o, garibin biri uğraşmayın Allah’ın garibanıyla.
- Uğraşacak değiliz İbrahim sadece tanımak istiyoruz, on beş yıldır ormanın içinde vahşi doğa koşulları altında hayatta kalabilmeyi nasıl başardı? Ne yedi ne içti, barınma-ısınma işini nasıl halletti? Sonra temizliğiyle ilgili sorular var tabii. Onu dağlara iten sebep neydi? Vahşi doğa içinde bir insanın yaşayabileceğini gösterdi Mustafa, bu müthiş bir buluş olabilir, yeniden doğaya dönmek isteyen insanlar için bir rol model olabilir Tarzan Mustafa.
- Böyle süslü lafları bilmem beyim, yalnız sana şunu söyleyeyim ki bu adam dertlidir, derdini de bir ben bilirim, onu da te buraya yatırıp kessen demem, vermem ele Mustafa’yı. Mustafa o dediğin şeyden, neydi rol model mi demiştin, pek ondan olacak biri değil. Onun derdi başka, yaşar işte garip oralarda, hem zoru görünce beyim belkim sen bile yaşarsın ormanda.
- Kim bilebilir ki İbrahim belki yaşarım, hadi gidelim bakalım.
- Ünlü Gazeteci sen var gel ardımdan ama yanında getirdiğin bu iki hanım olmaz.
- Neden olmaz İbrahim onlar benim asistanlarım oluyor.
- Mustafa kadınları görünce seninle görüşmeyi kabul etmez.
- Yo olmaz öyle şey asistanlarım da gelecek.
- Tamam ama sonradan beni ikaz etmedin diye sızlanma.
*
Kadınları gören Mustafa ne yapıp etseler de ne kadar dil dökseler de Ünlü Gazeteci ile görüşmedi. Ünlü Gazeteci asistan hanımlara İbrahim’le otele dönmelerini rica etti, Ünlü Gazeteci; al, götür kızları, demişti. İbrahim yola çıkmadan Mustafa’nın kulağına konuş onlarla e mi, diye fısıldadı.
*
İbrahim karayollarında yeni bir iş bulmuştu, yeni işi sayesinde otelcilikten kazandığı paradan çok daha fazlasını kazanacaktı. Bu yüzden oteldeki işinden ayrılmıştı, Alaşar Köyü’ndeki evinde iki gün kalacak karısını ve iki çocuğunu görüp hasret giderdikten sonra karayollarındaki görevine başlamak üzere gurbet yoluna düşecekti. Son bir kez belki bir daha görüşemem diyerek Tarzan Mustafa’nın kulübesinin olduğu yere geldi arkadaşına seslendi.
- Mustafa! Mustafa. Buralardaysan çık da görüşelim, gidiyorum artık bir daha bakarsın nasip olmaz birbirimizi görmek.
- Mustafa kulübeden değil ama yüksek bir yerden muhakkak tünediği bir başka ağacın üstünden cevap verdi İbrahim’e.
- Dostlar veda etmemeli İbrahim. Veda iyi değil. Yanındaki kayanın üstüne bak, beni unutma arkadaşım, dedi giderek derinlerden gelen bir sesle. Ses yok olup gitti sonunda.
SON
FACEBOOK YORUMLAR