NİSANUR KURT: KARAMSARLARIN MEVSİMİ

KARAMSARLARIN MEVSİMİ

NİSANUR KURT  

Ayağımın altında“çıtır” diye bir sesin gelmesiyle irkildim. Neydi şimdi bu? Bir şey ezmiştim ama ne ezmiştim bilmiyordum. Ya çok canı yandıysa diye düşünürken tereddütle ayağımı bastığım şeyin üzerinden kaldırdım. Yavaşça bakışlarımı ezdiğim şeye çevirdim. Bu bir yapraktı, kurumuş, yeşilden turuncuya kaçan rengiyle güzün belirtisi olan bir yaprak. Yavaşça eğilerek onu yerden aldım, ezmemin etkisiyle biraz parçalanmıştı ama hala şeklini kaybetmemişti. Narince turuncu rengine dokundum. Etrafımda baktığımda her yer tıpkı gibi narin bir turuncu renkle bezenmişti. Bu güzdü, narindi. Kış gibi değildi. Kışın rüzgâr adeta yüzünü soğukluğuyla tokatlarken güzde durum böyle olmuyordu. Rüzgâr hafif soğukluğuyla narince dokunur ve geçerdi. Güzü hep karamsarların mevsimi olarak düşünürdüm. Her ne kadar karamsar insanlar her şeye negatif gibi görünseler de aslında içlerinde bir yerde narin ve kırılgan bir güz yaprağı gizliydi. Belki de onları güz yaprağı gibi yapan bir sebep vardı. Elimdeki yaprağa tekrar baktım ve bir zamanlar canlı iç açan yeşil bir renkte olduğunu hayal ettim. Bir zamanlar cıvıl cıvıl sapasağlam ve taze olan bu yaprak, havanın, rüzgârların, iklimin kısacası çevrenin etkisiyle bu narin ve kırılgan turunculuğuna bürünmüştü.

Karamsa insanlarda böyle olabilirdi beklide. Karamsar bir insanın ailesini havaya, arkadaşlarını rüzgara ve bulunduğu ortamı da iklime benzetebiliriz. Çünkü ailesi tıpkı bir hava gibi sürekli üzerindedir, arkadaşları ise rüzgârlar gibi gelip geçer kalıcılık pek fazla olmayabilir. İklimi ise sürekli yaşadığı, bulunduğu yerdir. Kısacası çevresidir.

Tüm bunlar olumsuzluk gösterirse karamsarlığa yol açabilir ve insan tıpkı bir güz yaprağı gibi narin bir turunculuğa bürünür. Çoğu insan karamsarlığın rengini siyah düşünür, ama ben turuncu düşünürüm içlerinde bir yerde hala taze yeşil bir yaprağın izini taşıyan güz yaprağının turuncusunu. Elimdeki yaprağa bakıp gülümsedim onu yanıma alma düşüncesiyle ilerlemeye başladım, ama sonra birden durdum. Onu eve götürürsem bir daha hiç yeşerme şansını bulamayacak ve çürüyüp gidecekti. Onu doğaya bıraksam toprağa karışıp ilkbahar ve yaz mevsiminde tekrar canlı açan taze yeşil bir renk alacaktı. Onu doğaya bırakmanın doğru bir karar olduğunu düşündüm ve nazikçe bulduğum yere bıraktım.

Karamsar insanların da neşelenmesi dileğiyle...

Tekrar yeşerdiğinde görüşürüz minik, narin yaprak.