İNSANOĞLU

İnsanoğlu

Dünler aynasıydı bugünlerin,
Nice meçhul fırlar gelirdi birden.
İşte zihniyet tam tavındayken,
Akıl geldi koyu vehametin en derininden.
Gece vakti gölgeler bürüdü,
Işığa alametti bu karanlık.
Son hadde gelirken zır zorluk,
Derman geliyordu gökten oluk oluk.
O an ki soyutluyordu beni benle,
Sınıyordu ilahi mahkeme beni benle.
Anlımda bir ateş ki,
Sızısı taa kalbimde.
Dur! Diyordu bana,
Geçemezsin öyle kendinden.
İnsan oğlu önce aşmalı kendini,
Önce geçmeli kendinden.
İnsanoğlu; önce atlamalı kendi eşiğinden...
Sonra ölmeli yiğidim her şeyden,
Bilmeli gölge olduğunu alemin.
Borçtur can Yaradana,
Ölmek borcudur Hak'ka yiğidin.