Acıyla Bin Hal

Acıyla Bin Hal

Önce bir amentü yaşadım tüm teorilerde.,
Hak'kı daha da öğrendim.
Bir sancı girdi fikir rahmine,
Yeni gelecekler büyüttü akıl köşemde.
Yollar yaşlandı,merdivenler çürüdü,
Dikenler tam bu güzergahta büyüdü.
Binlerce kez ettiğim zikirler,
Daha büyük bir anlama bürüdü.
Bir karınca kadar fikir yongam,
Bu dev istikamete icabet eder mi?
Kanımda kaynayan kainat!
Gözlerim körken zihnime girer mi?
İnsan oğlu; binbir soruda bir zerre,
Yine kendini büyük zanneder.
Küçük olduğunu bilen kul,
İşte o an büyür gider.
Bir aynada bir silüet doğar,
Rengi ahımı alır ve susar.
Çatık kaşlar,benim sandığım gözler,
Benden gayrı bir keyfiyeti dil söyler...
Bir iplik ki örer yazgıyı,
Ana kucağına doğan insan;
Orda bile misafirken neden arar malı,parayı?
Umut var, acıyla bin hal var,
Mutlak bir inanç korkuları savar.
Tepemde dönen binbir kemmiyet,
Zihnimden çekil!
Aklıma gelen ebediyet,
Zaten yalansın her şekil.

Noktasız Adam