KAYBOLAN ÇIĞLIK - 10

KAYBOLAN ÇIĞLIK-10
                                      Aslı Güzel’den ifşa…

Bu bir intihar değil, ruhumu ipte sallandırmak. Bir İntihar sayılmaz, bedenim burada, nefes alıyorum, yaşamaya devam ediyorum ama ruhsuzca. Kimsenin benim melankolik hallerime söz söylemeye hakkı yok. Ben gülümsedikçe kalbimi param parça edip gülümsemelerimi sahteleştiren onlardı, çünkü.

Çünkü ben ruhumu yaşatmaya çalışırken ruhumun soluk borusunu kesen, şahdamarlarımı aynı anda kesen onlardı. Bu ruhum için bir intihar değil, bir kurtuluştu. Öldürdüm hayallerimi, umutlarımı, yaşama tutunmamı sağlayan her şeyi öldürdüm. Geride kalan cesetleri, kız kardeşimin masum gözlerine gömdüm. Göz kapaklarını örttü.

Ben İşlediğim cinayetlerin üzerine toprak attım. Ben ona baktım, kalbimdeki hıçkırıkların dinmesini beklerken onun gözlerine baktım, kalbimin feryatlarına inat, bir damla yaş birikmeyen gözlerimle o bana ‘ne bakıyorsun’ dedi. Ağzımı açıp tek kelime etmedim. Ama gözlerimi de ondan çekmedim, kalbim feryat etti, ruhum zihnimin ortasında asılı ipe boynunu geçirdi.

Ben buruk bir tebessümü misafir ettim dudaklarıma. Ettiği feryatlardan sesi kısıldı kalbimin, mecbur kaldı, o da sustu. Ruhum ayakları altındaki tabureyi itti. O an gözlerim gözlerinden çekildi. Sonra bir şarkı mırıldanmaya başladı, dilim. Nefessiz Kaldım, insanlar içinde. Ellerim bağlı zincirlerle. Nefessiz kaldım duvarlar içinde. Ellerim bağlı zincirlerle.

Havva nerede? Bana bakmadı, baksaydı belki görürdü, tüm kaleler surlarını yıkardı, gözlerimde, zihnimde. Bana bakmadı, görmedi. Ruhumun intihar edişine, kalbim burkuldu. Sanki gerçekten bıçak dayanmış gibi kesildi soluklarım, aldığım her nefes ciğerimi yaktı. Gözlerimde kol gezen ışık karanlığa karıştı, gözlerime bile yansıdı, ruhumun İntiharı. Yemin içtim ruhuma güzel bir mezar olabilmek için.

Gözlerim doldu, oradan kaçtım, defter sayfalarının arasına sığındım. Zehrimi, Gözyaşımı, kalemle akıttım. Güçten düştüm, kalbimin kaybolan çığlıkları, ruhumun mezarında çınladı. Bir kez daha ölümü tattım, yeryüzünde nefes almaya devam ederken. Ben onun için canımı verirdim, bir an düşünmeden, tereddüte düşmeden, ruhundaki yaraları, kalbindeki acıları, dindirebileceğimi bilsem.

Bir salise bile kaybetmezdim hatta onun için ölürdüm. Ölürüm, beni elleriyle öldürse bile ben ona kıyamam ki. Sesimi yükseltirim, kavga ederim, dayak yerim ama gene ondan kopamam ki. Kalbimi paramparça eden o. Parçaları toplaması için koştuğum gene o. Artık görmüyor mu dinlemek istemiyor mu dertlerimi. Ben onun yükünü hafifletmek için çırpınırken o beni işe yaramaz olarak mı görüyor. Acıyor, vallahi çok acıyor. Böyle bütün dünya bir yana, o bir yana benim için.

Kalbimin kendini toparlamak için çırpınışlarını duyuyorum, geçecek diye hıçkıra hıçkıra ağlıyorum. Bu da geçecek, kırdığı yerden defalarca kıracak ama hepsi geçecek. O senin kardeşin. Onu içinden atamazsın ki. O senin canın, silemezsin ki. Göz pınarlarını ağlamaktan kurutsan kanını son damlasına kadar akıtsan bile içinden silemezsin.

O senin canın, O senin nurun, canını söküp atamazsın, kızarsın, kırarsın, kırılırsın ama atamazsın. Hem sen onun yaralarını sarmasan o sana küser ki. Dayanamazsın o zaman sen. Onun yükünü azaltmaya çalışmazsan o kırılmasın diye kırk takla atmazsan nasıl kardeşim dersin ona. Bu da geçer, kendi diliyle açtığı tüm yaraları dudaklarındaki tebessüm gözlerindeki bakış ile iyileştirir. Bırak başkalarının onun kalbini incitişinin acısını senin kalbinden çıkarsın. O kırılırken susuşlarına, o ağlarken uyuyuşlarına sayarsın diye bağırıyor vicdanım.

Seni öldürse bile sesini çıkaramazsın, o ruhunu usulca parça parça öldürürken hiçbir şey yapmayışlarına sayarsın. Kardeşin oluşuna, can içre oluşuna sayarsın. O ölürken görüp izleyişlerine, herkes zehirli dili ile onun kalbini hedef alırken kalbi için kendini siper edemediklerine sayarsın. O usulca ölürken nefes alışına sayarsın. Ama ona kızamazsın, başkalarının onun kalbini parçalayışını izlediğin gibi Onun senin kalbini parçalayışını izlersin. Ama gıkını çıkaramazsın çünkü o senin kardeşin.

Muammer AZMAK 30.08.2023