ŞİİRLER GÖÇ ETTİ

ŞİİRLER GÖÇ ETTİ

Şiirler göç etti turnalar gibi
Duygular çölleri vatan tuttular
Gözler yaş dolardı kurnalar gibi
Gözler yaştan kızarırdı nar gibi
Pınarlar akmayı beklerken nâçar
Bir ateşten rüzgâr zil çalar gibi
Sanki muhabbeti devler yuttular

Âdem soyu ün denecek ne saldı?
Ne varsa insanca hep kuruttular
Bir tek umut Kaf dağında var gibi

Şiirler göç etti turnalar gibi
Ellerim böğrümde kaldım şimdi ben
Hem söyleyip hem ağlayan kimdi? Ben

Erzurum barında zurnalar gibi
Gelinin yoluna kızıl çul seren
Toprak damdan yola altın pul seren
Bazen bir bağlama bazen tar gibi
Hıçkırır yanardık unuttuk neden?
Şu fâni âleme bizden ne kaldı?
Bir vicdan fakiri, giden yâr gibi
Ve duygusuzluktan bu sararmış ten

Şiirler göç etti turnalar gibi
Analar diz dövüp yaş dökmekteler
Adaklar adayıp aş dökmekteler
Yırtınıp döşünden gün kanar gibi
Kurumuş gözlerden taş dökmekteler
Hiciv olmuş dillerdeki nükteler
Küfür olmuş sözler ki yanar gibi
Yalnız biri son külhandan gül derer,
Kara ufuk daraldıkça daraldı
Kapandı geldiğim o diyâr gibi
Yudu mintanımı sildiğim kan ter