YAREN AYKALKAN : İSTİYORUZ

İSTİYORUZ

Birçok derdim var, ama anlatacak kimsem yok. Herkes varmış, ama hiç olmamış gibi. Etrafıma bakıyorum da herkes bir âlemde, ailem bambaşka bir âlemde. Kendimi bulduğum, derdimi rahatça döktüğüm dualarım ve tek yoldaşım seccadem var.

Bize yabancı düşünceler, yavaş yavaş yurdumu esir alıyordu, ilk hedefleri de biz gençler olmuştuk. Gecenin kara bir çarşaf gibi örttüğü sokaklar eskisi kadar masum değildi artık. Şahit olduklarına her sokak taşı ağlıyor, kirlenmiş duvarlar dahi hayâ ediyordu artık.

Bu kadar kolay olmamalıydı istila, ümmetin gençleri bu denli harcanmamalıydı. Sokaklarda basit sebeplerden kavga edip uyuşturucuyla ölmemeli gençlerimiz. Sokakların büyüttükleri, her şeyi olduğu halde hiçbir şeyden hoşnut olmayanlara inat, daha çok küçükken ruhunu büyütüp hayata atılanlar, Hz. Hanzala gibi Uhud’da İslam uğruna şehit olmuş genç sahabeyi örnek almalı. Boş sokaklarda ayyaş dillerle bağıra bağıra şarkı söylememeli, küçük, küçücük Mahzure’lerin okuduğu ezan-ı şerifi örnek almalı.

Şehrin sokaklarında gençler zinaya bulaşıp adına aşk diyorsa tek suçlu sizlersiniz. Bir kız, ilk defa hayatında babasının gözlerine bakar, ilk defa babasının sözlerine kanar, ilk önce babasına ağlar ve ilk defa babasının kalbine girmek ister, amma… Sokaklar inançsız, babalar ilgisiz…

Bir kız çocuğu, babasında aradığı ilgiyi bulamıyorsa, başkasının ilgisine ve sözlerine inanır çaresiz, başkasının gözlerine bakar isteksiz, gönülden gönüle saflığıyla konup kirli kalplerde sonunu bulur, sorumsuz babalar marifetiyle.

Bir genç kendi yolunu çizebilir ve çizdiği yolda kimseye ihtiyaç duymadan yürüyebilir, bu yolun doğru olup olmadığını bilen büyüklerimizdir, gideceğimiz yolu bize onlar çizse daha dik yürüyebiliriz, bize çizilen yolda.

Yağız delikanlılarımız var sokaklarda harcanan, gözlerindeki tüm masumiyet acıya boyanmış, elleri kirli, dilleri sarhoş, kalpleri kararmış gençler. Acı acı bağıran genç gözler, o gözler, derdini anlatmak için bir soru, tek bir soru bekliyor. ‘Oğlum neyin var’ dese bir anne, sorumluluk sahibi bir anne, bağıra bağıra anlatmak istiyoruz. ‘ Sana ihtiyacım var anne. Yüreğim artık bomboş, sokakların karanlığına gömülüyorum ve yavaşça yok oluyorum, görmüyor musun? Dünyam güneşe küsmüş anne, gündüzlerim de kararıyor. Ellerimi zinayla kirlettim anne, benliğimi, kimliğimi, kişiliğimi kaybediyorum anne, ömrüm gidiyor, umutlarım tükeniyor…’

Toplumun temel yapı birimi olan aileyi koruyacak olan anne ve babalardır. Anne iç duvar olup evin içindeki sorunları çözerken baba, dış duvar olup ailesini korumalıdır. Bir çocuk aile büyüklerinden korkmamalı, saygı duyup güvenmeli ki sorunlarını rahatça dile getirsin. Sorumsuzca büyütülen biz, sorun yokmuş gibi davranan siz. Biraz düşünüce sorun bizlerde değil, sorun, sorumsuzluklarımızı normalmiş gibi karşılayanlarda. Bizim yaptıklarımız, sizin göz yumduklarınız…

Gözlerine ihtiyaçla baktığımızda, inançla yol gösteren anneler istiyoruz. Biz cebimizde lüks telefonlar, elimizde harcayamayacağımız kadar para değil; hayatımızda iman, kalbimizde kuran, dilimizde Allah, aklımızda bilim olsun istiyoruz. Biz adı Müslümanlıkla anılan ülkede, mümince yaşamak istiyoruz.

S. Yaren AYKALKAN