SEVDE BETÜL UĞURLU:FÜHRER’İN GÜNLÜĞÜ 2

20/11/1900

Bugün her zaman kalktığımdan çok daha erken uyandım.Gece boyunca rüyamdaki bir görüntü beni rahat bırakmadı.Bu şey arkasını dönmüş bir askerdi.Hiç hareket etmiyordu.Sadece arkasına dönmüş duruyordu.Giydiği üniformadan asker olduğunu anladım.O görüntüyü mutlaka çizmeliydim.Uyanır uyanmaz  direkt çalışma masamın başına oturdum.Masamın kilitli çekmecesini açarak,babamın görmemesi için sakladığım çizim defterimi masanın üzerine çıkardım. Çizimimi tamamladığım sırada babam odama geldi.Haliyle  sabahın beşinde ne yaptığımı öğrenmek istemişti.Yalan söylemedim.Resim çiziyorum dedim.Kızacağını biliyordum ki;zaten kızdı da.Fakat artık gerçekleri öğrenmeliydi.Asıl olmak istediğim şeyi bilmeliydi.Aramızda büyük bir kavga koptu.Babam; memur olmak yerine ressam olmak istediğimi öğrenince deliye dönmüştü.Gürültümüze uyanan annem Klara ve kız kardeşim Paula ise sessizce kapıdan bizi izliyorlardı.Ben ikna olmayınca babam beni güzelce dövdü.Saygımdan ona karşılık vermedim.Odadan çıkınca ise arkasından kapıyı kapattım.Bu halde okula gidemezdim o yüzden yatağıma oturdum.Bütün gün ağladım ve düşündüm.Bu ağlamam duyduğum acıdan değil hırsımdandı.Benim yaşlarımdayken kendisi de sanatkar olmak isteyen bir adam,neden şimdi bana bukadar baskı uyguluyor; anlamıyorum!Ben memur değil ressam olmalıyım.Böyle olmasını istiyorum ve böyle olacak!