RÜMEYSA ERTEM: UYANDIRIN BENİ

UYANDIRIN BENİ

Vakit gece, kalemim elimde...

Akıyorum usulca yüreğimin denizine.

Yüzmek istiyorum oralarda delicesine.

Ve yazmak... Delirircesine.

Bir dalgadır ki sertçe vuruyor kıyılarıma.

Limanlarım kayboluyor siluetten, balıklarım ölü...

Bu bir rüya mıdır görüp de uyanamadığım;

Gemilerim batık, süzülüyor suyun dibine.

Bense akıyorum usulca yüreğimin denizine,

Ne var ne yok göreyim diye...

Aman Allah'ım!

Uyandırın beni bu rüyadan.

Yüreğim alt üst olmuş beladan, cefadan...

Can sularımın cananları darmadağın etti beni.

Canımın soluk alışverişleri artık manasız,

Uyandırın beni...

Dizimin yarası neyse de,

Gönlümün yarası vefasız,

Bir ağrı var Sol’umda, bir sızı...

Şimdi ben, ağır yüklerin eşiğindeyim.

Yalan hayatın, gerçekleriyle yüzleşmesindeyim.

Çıkartın sularımdan, şu ağır yüklü gemileri!

Oysa şimdi hasretim ben,

Kuş tüyü gibi hafif olmaya...

Özlemim ırmaklaradır, okyanuslara değil!

Ne olur bu bir rüya olsun,

Ve uyandırın beni...

Yüreğimin bu elem hali,

Kâbuslarımın cehennemi olsun;

Hayatımın değil!

Ah şimdi...

Nasıl toparlayacağım bu yürek taşkınını?

Bana bir yol, bir de küçük bir çanta lütfen.

Gitmek gerekirmiş bazen, ardına bakmadan.

Yüreğim ve ben, gidiyoruz...

Rümeysa ERTEM

11/01/2014