RABİA AKSU : NEŞELİ GÜNLER

NEŞELİ GÜNLER

Sizce nedir tanımı? Bahçede saksı doldurmak mı? Kocaman… Şen şakrak kahkahalar mı? Kocaman... Tadından yenmez bir aile mi? Kocaman... Yalnızlık mı? Bence hepsi!

Neşeli günlerin tadı başka... Acılı günleri bile neşeli günlerden sayarız çünkü. Kalplerimiz boşken dahi tebessüm etmektir neşeli günler.

Zamansız gelişen olayları büyütmemektir. Bazen sabaha kadar konuşmak, bazen süresi olmayan bir sessizlikle yaşamaktır. Sabahlarımızı hayal ederiz.

Yoksunluk en büyük tamamlayıcımızdır çoğu zaman. Keşfetmek istediklerimizi kaybederiz. Günlerin neşelerinde boğulurlar. Yine de çıkarırız onları, vazgeçemeyiz bir türlü...

Kim bilir belki aylar ama genellikle yıllar sonra ya tozlu bir kutudan ya da fotoğraf albümlerinin içinde gizli bir yerlerden çıkarır meraklı bir çocuk...

İlk iş arkadaşlarından başlarsınız günlerinize, okul şamatalarını saymıyorum bile. Zamansız gerçekleşen bir ölüm ile aile reisi olmanıza gelir sıra, siz fark edemeden.

Mezun oluşunuz ya da okula devam edememeniz. Ya içiniz burkulmuştur ya da tarif edilemez bir mutluluğu yaşıyorsunuzdur. Her halükarda hangisi içinde bulunduğunuz durumu tanımlıyorsa günlerinize devam edersiniz buğulu gözlerle...

Sıra da belki de hiç unutulmayacak bir gerçek vardır. Bir gün öleceğiniz... Acele edersiniz hayata geç kalmayayım diye... Bir dost bulursunuz en doğal haliyle. Sonra üçer beşer günlerinizi anlatacağınız bir kafile gelir evdeki tribüne...

Yeni günler için yeni neşesizlikler oturur gündeme... Anlatılacak daha fazla hatıra yok mu sizce? Hep neşeli olur sandık önce, ama bazen kapıldık yüksek seslerimize... En baştan anlatmaya başladık hikâyeyi...

Dördüncü tribün bağırıyor hadi dede hadi diye...

　18.07.2014 RABİA AKSU