ARZU KUREYŞİ YAZDI: KARANLIK SOKAK
Çünkü ben dediğim aslında bir hâl karmaşıklığı. Duygularımın birleştiği bir "Ben"dir bu benin sahibi. Ve sen böyle bir "Ben"den konuşmasını bekleme.
16 Mayıs 2024 - 11:08 - Güncelleme: 16 Mayıs 2024 - 11:20
KARANLIK SOKAK
Bir karanlık sokakta seni ararken, yağmur yağsın isterdim, sessizce ağlarken.
Sağ olsun dedim karanlık, tanıştırdın beni yalnızlıkla.
Ama bir savaş başlattın, ben ile içimdekinin arasında.
Birden yağmur yağdı bu karanlık sokakta, yine de şarkı söyledi bana.
Gizlendi gözyaşlarım yağmurun arkasında.
Sordum ondan, neden sarılmadın bana, bu karanlıkta?
Ben ki her gecemde kendimi sana bakarken görüyordum rüyamda.
Renginden bir elbise giymiş ve koşuyordum sokağında.
Ve dalgalanıyordu saçlarım senden bana gelen rüzgârında.
Kokunu getiriyordu bu rüzgâr bana.
Ben ki sokağında kaybolmanın hevesiyle yaşıyordum günlerimi.
Belki tanımıyorsun beni.
Benim, ben…
O ki her şeyi sana bakarak görmek istemiş.
Kendisini sana anlatmak istemiş.
O ki her gecesinde seni düşünerek uyumuş.
Ve seni rüyasında görmek istemiş. Ta ki sana anlatsın hayatın oyunlarını.
Ve bunları anlattıkça rahatlar içi.
O ki hiç kaybolmaktan, karanlıktan korkmamış.
Ve seni o karanlık sokakta aramış.
Tanıdın mı?
Tanımazsan da olur. Hatta tanımazsan daha iyi…
Tanıma zaten, bırak yabancı kalalım ikimizde bu sokakta.
Bilir misin, seni anlayan birini bulmanın ne kadar zor olduğunu?
Evet, zor. Bazen imkânsız.
O kadar zor ki bazen kendine anlatmak zorunda kalırsın.
Ve anlattıkların seni öyle bir güne getiriyor ki istediğin tek şey kaybolmak oluyor.
Kimsenin olmadığı bir yerde olmak oluyor.
Çıkmanın yasak olduğu bir sokakta koşmak, istediğin tek şey oluyor.
Peki, bu sokağın adı neydi?
Bilinmiyor.
Bazıları adını "Aşk" koymuşlar bazıları ise "Heves" diyor.
Benim için ise hasretini duyduğum bir yer.
Kendimle buluşmayı gerçekleştirdiğim bir yerdi bu sokak.
Ben varım bir de içimdeki ben. Ve ikimizin arkadaşı olan yalnızlık var.
Bizi tanıştıran ise karanlık…
Yalnız, senden beni dinlemeni isteyen ben değildim. Ben olamazdım zaten. Çünkü ben dediğim aslında bir hâl karmaşıklığı. Duygularımın birleştiği bir "Ben"dir bu benin sahibi. Ve sen böyle bir "Ben"den konuşmasını bekleme. Böyle bir "Ben" konuşmaz. Yalnız yaşar, görür, duyar ve nefes alır.
Zaman geçtikçe taşa benzemiş seninle konuşan kişi.
Çünkü kolay kırılmasın diye taştan olmalıydı.
Kimse ona bakmasın diye renksiz olmalıydı.
Taştan bir kalp ama kimseye kötülük yapmıyor. Kimseyİ sevmiyor ama kimseden de nefret etmiyor.
İstediği tek şey yalnız olmak,
Benle baş başa olmak.
Bir tek Benle konuşmak.
Bir tek Ben'i sevmek,
Bir tek Ben'i umursamak,
Çünkü Ben hariç kimsenin umurunda olmadığını zamandan öğrenmiş.
Ve o günlerden sonra o karanlık sokakta yaşamak istemiş.
İyileşmek için ise her şeyi zamana bırakmış.
Arzu KUREYŞİ 13.05.2024
Bir karanlık sokakta seni ararken, yağmur yağsın isterdim, sessizce ağlarken.
Sağ olsun dedim karanlık, tanıştırdın beni yalnızlıkla.
Ama bir savaş başlattın, ben ile içimdekinin arasında.
Birden yağmur yağdı bu karanlık sokakta, yine de şarkı söyledi bana.
Gizlendi gözyaşlarım yağmurun arkasında.
Sordum ondan, neden sarılmadın bana, bu karanlıkta?
Ben ki her gecemde kendimi sana bakarken görüyordum rüyamda.
Renginden bir elbise giymiş ve koşuyordum sokağında.
Ve dalgalanıyordu saçlarım senden bana gelen rüzgârında.
Kokunu getiriyordu bu rüzgâr bana.
Ben ki sokağında kaybolmanın hevesiyle yaşıyordum günlerimi.
Belki tanımıyorsun beni.
Benim, ben…
O ki her şeyi sana bakarak görmek istemiş.
Kendisini sana anlatmak istemiş.
O ki her gecesinde seni düşünerek uyumuş.
Ve seni rüyasında görmek istemiş. Ta ki sana anlatsın hayatın oyunlarını.
Ve bunları anlattıkça rahatlar içi.
O ki hiç kaybolmaktan, karanlıktan korkmamış.
Ve seni o karanlık sokakta aramış.
Tanıdın mı?
Tanımazsan da olur. Hatta tanımazsan daha iyi…
Tanıma zaten, bırak yabancı kalalım ikimizde bu sokakta.
Bilir misin, seni anlayan birini bulmanın ne kadar zor olduğunu?
Evet, zor. Bazen imkânsız.
O kadar zor ki bazen kendine anlatmak zorunda kalırsın.
Ve anlattıkların seni öyle bir güne getiriyor ki istediğin tek şey kaybolmak oluyor.
Kimsenin olmadığı bir yerde olmak oluyor.
Çıkmanın yasak olduğu bir sokakta koşmak, istediğin tek şey oluyor.
Peki, bu sokağın adı neydi?
Bilinmiyor.
Bazıları adını "Aşk" koymuşlar bazıları ise "Heves" diyor.
Benim için ise hasretini duyduğum bir yer.
Kendimle buluşmayı gerçekleştirdiğim bir yerdi bu sokak.
Ben varım bir de içimdeki ben. Ve ikimizin arkadaşı olan yalnızlık var.
Bizi tanıştıran ise karanlık…
Yalnız, senden beni dinlemeni isteyen ben değildim. Ben olamazdım zaten. Çünkü ben dediğim aslında bir hâl karmaşıklığı. Duygularımın birleştiği bir "Ben"dir bu benin sahibi. Ve sen böyle bir "Ben"den konuşmasını bekleme. Böyle bir "Ben" konuşmaz. Yalnız yaşar, görür, duyar ve nefes alır.
Zaman geçtikçe taşa benzemiş seninle konuşan kişi.
Çünkü kolay kırılmasın diye taştan olmalıydı.
Kimse ona bakmasın diye renksiz olmalıydı.
Taştan bir kalp ama kimseye kötülük yapmıyor. Kimseyİ sevmiyor ama kimseden de nefret etmiyor.
İstediği tek şey yalnız olmak,
Benle baş başa olmak.
Bir tek Benle konuşmak.
Bir tek Ben'i sevmek,
Bir tek Ben'i umursamak,
Çünkü Ben hariç kimsenin umurunda olmadığını zamandan öğrenmiş.
Ve o günlerden sonra o karanlık sokakta yaşamak istemiş.
İyileşmek için ise her şeyi zamana bırakmış.
Arzu KUREYŞİ 13.05.2024
FACEBOOK YORUMLAR