Rabia AKSU:MAHALLE KÜLTÜRÜ

MAHALLE KÜLTÜRÜ

Anılarımızın bizleri durmadan, bıkmadan, usanmadan takip ettiğini biliyoruz. Nedense unutmak istediğimiz anıları bir türlü unutamıyoruz. Hatırlamak istediklerimiz ise yerini çekmeceler de müsveddelerin arasında boşluğa bırakıyor.

Öyle Anılarım var ki... Ne güçlü ne vazgeçilmez anılarsa hepsi yerinin boşalmasını istemediğim, benden sonrakilerin görmesini istediğim kilometre taşlarımdı. Daha kaç nesil tatmalıydı nohut pilav sokakta, daha kaç leblebici elinde bozayla bağırmalıydı kapımda?

Modernitenin aslında bu olduğunu anlatabileceğim daha kaç kişi çıkmalıydı karşıma? Sabah namazından sonra uyumamanın verdiği hazzı daha kaç nefis tatmalıydı? İnsanlığından vazgeçmeyen daha kaç feylesof kalmalıydı. Çocukken düşünmediğim şeyleri şekerden uçurtmalarıma yapıştırıp, çilekten gökyüzünde uçururken içinden geçtiğim mahalle bulutlar hafızamda ki yerini korumalıydı.

Hiç yiyemediğim anneannemin tatlılarını daha ne kadar tahmin etmeliydim. Boynuma zincirler taktım... Fikir zincirleri dedim onlara. Fikir zincirlerini kırmanın bir yolunu bulmalı mıydım? Defalarca yaralandığım halde beni yaralayanlardan uzak duramayışımın nedenlerini ne zaman sonuçlandırabilecektim?

İhtimaller ve görülenler yaşanılan ve seçilenler den daha net değilken neydi kararını veremediğim?

Otellerin açık büfelerine-oyun salonlarına terk etmek çocukları anne babalık mıydı?  Anneliğin ne olduğunu sadece teoride biliyor olabilirim ama beni yetiştiren annenin gerçekleri teori değil. Kaç çocuk Mustafa amcanın bakkalı gibi bir bakkala girdiğinde şiir okuyarak patates satan bir adam bulabilirler ki?

Evet, haklısınız amirleri izin vermez. Zaten amirlerinin amirleri de o amirlere izin vermez. İslam ekonomisi hakkında yeterli düzeyde bir bilgim yok.(Araştıracak bir konu daha) ama İslam ekonomisine göre (şirk)-et kavramının olmaması gerektiğini biliyorum.

Nerde kalmıştık.  Evet, Mustafa amcanın gazete kâğıtlarından yaptığı atları görebilme imkânları da yok! Sanırım biz sonuncuyduk son sokak nesli. Ben top diye kırdığım kavunları bile unutmazken akşam ne yediğini unutan bir çocuğum olsun istemiyormuşum. Bunu fark ettim.

Beynimi sünger özelliği olan bir buluta çevirdim. Çocukluğumun sokaklarını, sokaklarımdaki macuncuları, şıracıları, dondurmacıları, dam üstünde yaptığımız Sohbetleri emen bir sünger yaptım beynimi.

Bebeğimin ilk banyosunu yaparken kullanacağım tek su bu olsun! Zaten bu saatten sonra yapabileceğim daha başka bir şey de yok (muş gibi geliyor). Nasıl büyüdüğünüzü unutturmamanız dileğiyle. İyi fikir odaları oluşturmanızı talep ediyorum.

22.11.2015 Rabia AKSU