RABİA AKSU: BEKLERDİM Kİ

BEKLERDİM Kİ  

Beklerdim ki bana ulaşsın sevdiklerimin sesi

Beklerdim ki sahiplensinler kalbimi

Beklerdim ki hissettirsinler kendilerini...

 İnsanız ya

Sonuçta bir beklentim vardı.

En azından bana gülümseyen yüzler için

Hani yazıp duruyorlar ya bugün mübarek cuma...

O cumanın hatırına

Belki "ANANEMİN" hatırına

Belki inandıklarını sandıkları o mübarek dinin hatırına

Beklerdim ki birileri de

İnançsızların, vicdansızların, yalancıların yanında olmasın. Birazcık saygı duysunlar kendi benliklerine...

Ben beklerdim yıllar boyu vicdanlarını susturan bu insanların biraz dillerini susturmamalarını. Seçimleri elbette ki onlara aitti. Sorumlusu da ebetteki sadece kendileriydi. Şimdi bunları onları suçlu ilan etmek için yazdığımı düşünüyor olabilirler. Hâlbuki ben artık daha fazla yük binmesin istiyorum omuzlarına...

Artık hiç bir şey beklemiyorum. Artık vazgeçtim onlardan. Kendime yalan söylemeyi bırakalı çok oldu. Varlıklarını hiç bir zaman hissetmediğim insanların yanımda olduklarını düşünmeyi bırakalı çok oldu.

Farkındayım bir fark yaratmayacak bu satırlar hafızalarında. Hiç bir zaman cesaret edemediler yüksek sesle konuşmaya. Okuyup hiç bir şey olmamış gibi kafalarını çevirecekler farklı manzaralara. Kimi tavana, kimi halıya, kimi ise göz yumacaktı iki saniye ve dudaklarını gerecekti. Ardından hiç alakasız bir konuyla geçiştireceklerdi gerçeği... Yine konuşma cesaretini belki de bazı hataları kabullenmeyi akıllarına bile getirmeyeceklerdi. Onlar hep en dokunulamaz ve hep en doğru olanlardı.

Her şeyin en iyisini bilen.

 En çok dokunanda inancımı yalanlarına ve riyakârlıklarına ortak etmeleri... Sana ne diyebilirsiniz ve belki de bende size ne derim bilemiyorum içinde bulunduğum duruma ve psikolojiye göre değişir elbette cevabım ve siz kesinlikle bununla ilgilenmiyorsunuz onunda farkındayım. Aslında tek amacım bir grup riyakâra riyakâr diyebilmek...

Bunu yıllar boyu söylediğime inanıyorum. Bir gün olsun kendimden ödün vermedim o yüzden bu kadar rahat söyleyebiliyorum. Eskiden o kadar güçlü o kadar yüksek ve onurlu gelirlerdi ki gözüme. Ben büyüdükçe onlarda küçüldü gözümde. Hatta birçoğu yok oldu.

Bakıyorum da etrafıma, tek amaçları bu. Büyük görünmek.

 Hâlbuki büyüdükçe küçülüyorsunuz.

Peki ya sevdiklerim onlar nereye kayboldu? Hep yanımda dediklerim. Onlar da kayboldu zihnimden ve kalbimden. Sanırım en çok canımı yakan bu oldu. Kötü olan zaten hep kötüdür. Peki,  ya iyi dediklerin. Sevdiklerin. Yazık diyorum yazık oldu sevgime ve verdiğim değerlere.

Artık beklemiyorum…

Artık kapım kapalı herkese...

Keşke demek için bile çok geç. En çok da buna üzülüyorum.

Artık mutlu ve yorgun günler beni bekler...

02/07/2016 RABİA AKSU