ÖZGÜR ÇELİK YAZDI:SİTEM

-SİTEM-

“Afrika hariç değil...”

-Cemal Süreya-

Baya olmuş dolu mideyle nefes alıp vermeyeli. Zormuş ama böyle tamamen dolu olan mideye zorla hava sokmak. İnsanın bir konu hakkındaki düşüncesi değişiyormuş be Ulvi’m. Meğer aç iken başka tok iken başkaymış beynin çalışması. O zaman şiiri aç iken mi yazmalıyız he Ulvi’m. Pek de uzak değilim zaten bu kanıya. Bana çok da yabancı gelmeyen bu kanıyı hemen başım gözüm üstüne kabul ediyorum.

Orhan Veli diye bir şair vardır bilmem bilir misin? Mesela o çoğu zaman yoksuldur, sefildir, açtır. Acaba bu yüzden olabilir mi iyi bir şair olmasının nedeni? Bence olabilir. Çünkü yazdıkları yaşadıklarıyla paralel olan ender şairlerdendir kendileri. Dilini mi yuttun be adam konuşsana. Yoksa sevmez misin açlığı? Yoksa sevmez misin şairleri? Yoksa sevmez misin şiiri?

Eğer böyleyse kapı orda ardına bile bakmadan çıkıp git. Bir daha da ben yokum hayatında ona göre. 

-Ah Veli’m ah. Ben sana ne diyeyim ki artık. Sabah akşam, gece gündüz, yaz kış, hele ki sonbahar senin bu hallerin hiç çekilmiyor. Sırf sözün yarım kalmasın diye bir manken gibi hiç kıpırdamadan seni izliyordum. Madem ki söz hakkı bana geçti o zaman dinle. Şiiri sevip sevmememle ilgili daha önce yüzlerce kez konuşmamıza rağmen her gün bu soruyu bana sormaktan vazgeçmeyeceksin öyle değil mi? Şiir hoştur güzeldir ama çoğu gerçekten uzakta. Ayrıca son zamanlarda şiirlerin kalitesi ise ortada zaten. Şunu bilmeni isterim gerçek hayat aslolandır, yaşanılandır, yaşanan andır. Gerçek hayat senin düşündüğün gibi veya hayal ettiğin gibi bir şey değil. Şu anda gerçekleşen ne ise odur. Tabiki de düşlemek kötü bir şey değil ama sence de biraz abartmıyor musun? Yüz ifadenden hayır dediğin anlaşılıyor zaten. Bak Veli’m bak. Gökyüzüne bak. Nasıl da ışıl ışıl. Unut geceyi. Gündüze bak apaydın her yer. Gerçi sana gündüzün bir şey ifade ettiği yok. Baksanda geceye olan özlemin artar. Geceleri dünyayı kurtaracak düşüncelere kapıldığından! gündüzü uyuyarak heba ediyorsun.Bu senin için çok normal değil mi? Ama ben sana söylüyeyim hiç de normal bir şey değil kuzum. Kendine çeki düzen ver bir an önce. Unutma gerçek hayat aslolandır, yaşanılandır, yaşanan andır. Veli iki büklüm olmuş dizlerinin bağlarını çözüp emrinde bin asker olan komando edasıyla  oturduğu yerden doğrulduktan sonra hızlı adımlarla çalışma odasına gitti. Orada bu konuyla ilgili yazdığı bir şiirini bulup Ulvi’nin yanına döndü. Ulvi sinirden midir bilinmez tırnaklarını ağzında oynatadursun Veli içinde sitem ile öfke karışık bir hisle başlar okumaya. 

“Üşüyorum

Öyle böyle değil

Anılarım nerdesiniz!

Anılarım heryerdeler

Bir lahza benden uzakta

Ben görmenin tadını hissetmek istiyorum

Ve de

Duymanın kokusunu tatmak...

Ne delice

Ama yoksunuz anılarım

Bir lahza benden uzakta

Siz dolaşadurun meydanlarda

At gözlüklerinizle

Ben kıvrım kıvrım,

Bir yudum su ile 

Bir lokma ekmeğin

Yaşama eş değer olduğunu 

Afrikada bitmeyen kıtlığı

Umursarım

Sizin yerinize. “

(Anıları, çocukluğudur şairin. Siz dediği ise anılarından uzakta bir toplum. Sitemi kendi gibi düşünmeyenlere değil. Sitemi sadece kendisini düşünenlere...)