MELİKE MEMİŞ:ASIL ŞİMDİ

ASIL ŞİMDİ

Hayatımı bütün insanların normal yaşadığı gibi yaşıyordum. Her şey çok normal çok sade bir şekilde devam ediyordu. Her şeyi anlamak için küçüktüm her zaman böyle küçük kalacağımı hiç bir zorlukla karşılaşmayacağımı düşünerek yaşıyordum. Meğerse küçük olmak hayatın gerçeklerini görmek değilmiş.

Hayat, anlaması zor, yaşaması zor, bir uçurum gibidir. Bazen o uçurumu göremez insan, bazen de görür ama görmemezlikten gelir. Peki ya o uçurumun kenarına kadar geldiğimizde o zaman ne olur? İşte o zaman insan anlar hayatı, yaşadıklarını ve hayatın ne kadar acımasız aynı zamanda vazgeçilmez olduğunu.

İnsanda bir kuşku bırakıyor hayatın hem acımasız hem de vazgeçilmez olması. Ama aslında biz kendimiz bu hayatı acımasız yapıyoruz. Düşüncesizliklerimizle, duygularımızla, iğrençliklerimizle, vazgeçemediğimiz alışkanlıklarımızla ve hiç bitmeyen sevgimizle…

Aslında insan varlıkların en akıllısı, en çok özelliğe sahip varlık olanı. İşte bizim bu ayırt edici olan özelliklerimiz bizi büyütüyor, bencilleştiriyor, diğerlerinden farklı olduğumuzu düşünmemize yol açıyor ve en sonunda da kendi kabımıza sığamayacak hale getiriyor. Böylece kendimizi kendi ellerimizle uçuruma götürüyoruz.

Bir de vazgeçilmezlik var tabi, vazgeçilmezlik işte bu anlaşılmaz bir duygu…Dünyanın doyumsuz güzellikleri insanların gözünü boyamaktan başka bir şey yapmıyor ki. İşte bu doyumsuz hatta güzel görünüp aslında gereksiz, güzelliği sadece dışında olan güzellikleri seviyoruz ve bunlardan vazgeçemiyoruz. Neden biz insanlar asıl güzel olan şeyleri sevemiyoruz neden yapmacık olanlara takılıyoruz. Belki de o güzelliklere ulaşmak için çabalamıyoruz, uğraşmıyoruz ya da uğraşmak zor geliyor.

İşte insanların gözleri bu kadar çok boyanmış bu kadar doyumsuz hale gelebilmişler. Bir kere dönüp hayata bakmak bu kadar mı zor? Tüm gerçekliğiyle baksalar belki de dünyanın sadece yapmacık bir güzelliğe bürünmüş olduğunu görecekler. Ama tabi kimse anlamak istemiyor bazen ben bile… Bazen de kötü görünen ama aslında güzel olan şeyler de var bu tanımsız hayatta. Tabi bunları görebilene güzeldir hayat.

Hani derler ya insan nasıl görmek isterse öyle görür diye. Çok doğrudur aslında. İşte insanlar da dünyayı nasıl yaşamak isterlerse öyle yaşıyorlar nasıl görmek isterlerse de öyle görüyorlar. Bazıları hayatı mükemmel bir yer olarak bazıları zulüm gibi bir yer bazıları ise iki taraflı bakıyor. En önemlisi iki taraflı bakabilmektir.

Hayatta her şeye mükemmel bakmak ya da her şeye çok kötüymüş gibi bakmak mümkün değildir. Hayatı hem güzellikleriyle hem çirkinlikleriyle yaşamak ve gerçekleri örtbas etmeden yaşamak gerekmez mi? Bence Dünyanın güzelliklerine kendimizi kaptırıp da asıl gerçeklerden kaçmamaktır hayat. Ama herkes tam tersini yapmaktadır. Herkes birbirinden üstün olmakla, daha iyisi olmakla ya da Allah’ın vermiş olduğu güzelliklerle yetinmemekle meşgul.

Hayatın bir gün biteceğini düşünmüyoruz; bizler sadece anı yaşayalım istiyoruz; yarın ne olacağımızı düşünüp hareket etmiyoruz; hatta bazen öleceğimizi bile unutuyoruz. Yaşama dalıp gidiyoruz. Bir gün gerçek güzelliklerin burada olmadığını anlayacağız belki, ama umarım o gün geç olmaz… 

Asıl şimdi başlıyorum yaşamaya, hayata bağlanmaya, acı çekmeye, gözyaşı dökmeye, muhabbete, mutlu olmaya… 07/11/2012 Melike MEMİŞ