LEYLA'YA KAVUŞMAK HANGİ MECNUN'UN HADDİNE? - DÜCANE CÜNDİOĞLU

 

Büyük çoğunluğu, yıllar içinde not defterime kaydettiğim düşünce parçacıklarından, bir kısmı da güncelin akışıyla ilgili yaptığım kısa yollu yorumlardan; bazılarını yazılarımda kullandım, bazılarını söyleşilerimde, bazılarını da sosyal medyada.

 

 

Evet, sosyal medyadaki hesabımın kendisi zaten büyük ölçüde bir not defteri, bir tür bellek.

 

 

Belleğimin ayrıntılarını kayıt altına alma isteği. Bunlar bir tür çatı-arası metrukatı, dostların unutulmaması gerektiğine inandıkları bir tür evrak-ı perişan.

 

 

Kronolojiye hiç itibar etmedim, aksine tıpkı yazılarım gibi notlarımın da zamana direnme kapasitesini gözönünde bulundurdum ve kalıcılığı esas aldım. Ortalaması son dört-beş yılı kapsıyor, toplamda da üç-yüz-elli kadar motto içeriyor.

 

 

Düşünce gücünün yoğunluğu, ifadenin berraklığı, ama hepsinden önemlisi sözü söz yapan en esaslı unsur: kalıcılık.

 

 

Kitabın sonundaki tek sözcükten oluşan tümce: “Sahilsizim.”

 

 

Belki yalnızım, belki güçsüzüm, ama sahilsiz de olsam ben benim, çünkü özgürüm.

 

 

Çok değil, kahve aralarında birkaç dakika.

 

 

Düşüncelerimi ifade ettiğim bir tek twitter hesabım var, diğerleri bana ait değil. Bir de yazılı-görsel tüm arşivimi içeren “Dücane Cündioğlu Simurg” blogu.

 

 

Haklısınız, böyle algılayanlar da var. Ancak manşetlere bakmak dışında gazete okumayan, neredeyse hiç televizyon seyretmeyen biri niçin başka hesapları takip etsin, sanırım işin bu tarafı pek dikkate alınmıyor. Yasadır çünkü, “yalnızlığın her olumlanışında bir kibir tınısı duyulur.”

 

 

Ne yazık ki iletişimin en kötü biçimiyle: tek yönlü ve asimetrik. Daha fazlasına ne zamanım var, ne gücüm.

 

 

Çoğunlukla iyi gibi. Bir kısmı hoşlanmasa da, kızsa da, sanırım yine de ne düşündüğümü bilmek istedikleri için izlemeyi sürdürüyorlar. Çok zeki eleştirmenlerim de var, üslubuna hakim olamayıp engellenenler de. İşin esprili yanı, aralarında mağdurlar derneği kurmayı bile düşünüyorlarmış, oysa biraz nezaket, biraz içtenlik her türlü engeli kaldırır.

 

 

Arayışım boyunca ardımda bıraktığım yol işaretlerini görmek için.

 

 

Hayır, zaten nasıl bir arayışın içinde olduklarını farketmek için.

 

 

Sanmıyorum, çünkü nasip olursa, asıl gelmesi gereken gelecek: yedi yıldır üzerinde aralıksız çalıştığım son kitabım.

 

 

Bilmiyorum, ama gece gündüz çalışıyorum.

 

 

Ben bulmayı değil aramayı sevdim; insan olmayı başarmaktan çok insan olma yolunda çabalamak benim için hem daha önemli, hem daha sahici. Leyla’ya kavuşmak hangi Mecnun’un haddine?

 

Haz. Banu Tuna, Hürriyet
 

Kaynak: http://dcsgsoylesiler.blogspot.com/