KÜBRA YALÇINKAYA: KİTAPLARIMA

KİTAPLARIMA

Sevgili dostum...

Sana bir gün seni yazacağım inan aklıma gelmezdi. Ama sende bilmelisin. Sen ki; Çocukluğumun kâğıttan oyuncağı, gözlerimin en yorgun sabahı, uçuşan saçlarımdaki mutluluk...

Seni ilk bizimkilerin çalışmak için gittikleri bir köyde tanıdım. O zamanlar beş yaşındaymışım.  ''Keloğlan Masallarıyla'' tanımışım seni.

Koca köyde kimse okuma-yazma bilmediğinden o zamanlar okuduğum son kitaptın. Son cümlene kadar öğrenmişim, sayfa sayfa okumuşum seni.

Pembe baharlardan mavi kışlara, sağanak hapishanelerden buğulu düşlere, gökyüzünden yere kadar her yere düşmüşüz. Yüreklere efsane dillere destan olmuşuz. Her coğrafyayı gezip adını söylemeye dilimizin dönmediği insanlar tanımışız.

Artık ellerimle okuyorum seni; beyazına siyahı düşmemiş kabaran sayfalarda...

 Bu aralar sana ne çok benziyorum bir bilsen... Sayfalarına nispet edercesine sararmış, kırışan hecelerin gibi buruşmuş tenim. Cümleler dökülmüş dudaklarımdan. Anılarla geçmiş gözlerim.

Dost ellere gitmiş çeviri düşlerim. Son demlerime sıcak bir yalnızlık vurmuş hayallerim.

İşte bu gün yine; bir yudum kahve, bir yudum da sen kokuyor sabahım...

                                                                           Kübra YALÇINKAYA