Herkesleşmeye Yüz Tutmuş Benlikler

Herkesleşmeye Yüz Tutmuş Benlikler

 Biz çok yanlış geldik.

Çok yanlış yönlerden döndük bu dar, karanlık sokaklara hatta belki de çıkmazlara…

 Gülmek ne çok yakışırdı oysa ki bize.

Peki şimdi elimizde olan ne?

Tek bir umuda bağlanmış ufacık bir gülümseme.

Umut dediğime bakmayınız, uçurumun kenarında asılı biri ne kadar süre tutunabilirse o sert kayaya işte içimdeki umutta o kadar tutunuyor bana. Beni benden koparıp almaya kıyamıyor ama hiçte gücü kalmamış, baksana! Her haliyle belli ediyor bana beni bırakacağını.

 Şşt biraz sessiz olur musun?

İçimdeki son kalabalık veda ediyor tek başına kalmış virane yalnızlığıma. Dur, biraz dinleyelim.

Gidenin kalana mutlaka oluyor bir hoşçakalı.

Dipsiz kuyunun içine fırlatıp atılan değersiz bir taş gibi hissettiren hoşçakal... Hatta eline tabancayı alıp sevdiğinin kalbine iki el ateş etmek de denilebilir buna.

Vedalar ölçülerine göre biçilmiş bir kaftan gibi değil mi?

 İşte bir insanın ruhunu öldürmek ve buna kolayca bir kılıf uydurmak ne kadar da basit. Cinayetin bin bir türlü kılıfı var. İster veda de ister cinayet. Bir nevi insan öldürmek değil mi zaten bu iki kelimenin ortak yanı.

Bak yine dalıp gittim içimdeki kırgın, yorgun ve yaşlı benliğe. Sessizlik istiyorum, ömür boyu sessizlik. Sadece ve sadece çiçeklerim ile ilgilenecek kadar huzurlu, kitaplarımı rahatça okuyabileceğim kadar sessiz, dinlemiş kalkacak kadar da uyku istiyorum ben ömrümün sonuna kadar.

 İnsanlara ayırdığım sürenin sonuna geldim. Üzgünüm, ben onlar gibi hayatın cazibesine kapılıp para için dünyadan hızlı dönenlerden, yalayıp yuttuğu insanın arkasından sayıp sövenlerden olamam. Eğer olursam özgür ruhuma zincir vurmuş ve herkesleşmiş olurum.  Herkesleşmeden gidiyorum. Arkamı dönüp helallik istemeyeceğim merak etmeyin.

Ben eyvallahların en büyüğünü çektim, asıl benim hakkım helal olsun herbirinize...