Ezberimden Son Şarkı

Ezberimden Son Şarkı
İrem UZUN

Ait olmadığım sokaklarda rastladığım, ömrümün ilmeklerine parça parça işlenen ruhsuz şarkılar…

Sahi varmak için yola çıkar mı insan? Yolculuğun kendinden ancak kendine olduğunu ne zaman anlar bu acı veren melodinin peşinden gidenler?

Sormak, sorgulamak ve hayatın baş köşesinde var olmak. Yaz günü güneşin altında ısınan kum taneleri gibi hissedecektim, biliyordum gelecektim. Bir gün yola çıkıp bu neşeli ormanların arasından kendime varacaktım üstelik başkasının topladığı valizi yanıma almadan. Kalbimdeki kırıklara hiç dokunmaz hep teğet geçer bu güneşli yarınlar.

Buzdan duvarlarım senin yazına uymaz, papatyalarım kurak topraklarına. Biz bu karmaşa içinde birbirimizi bulur ama buluşamaz sadece çarpar dururuz birbirimize. Sokma aklıma o pamuk beyaz bulutları, dağılacak diye haber verme üstelik. Zorlanmadan çıkamazsın merdivenleri, bekleme elimden tutmak için. Karşılığını bekleyen insanlarla geçti ömrümün yarısı. İncelik içten gelir, uzak tut benden bu aynaya ters bakanları. Gezinme kuşları beslediğim penceremin önünde. Çiçekleri sulamaya bahane ararken aptal bir gülümseme yerleşecek dudaklarımın kenarına, biliyorum. Başa çıkamayacağım bu gönül oyunuyla. Sonra her gün daha fazla görmek isteyeceğim seni. Sonu gelmeyecek bu döngünün. Kırılıp, incineceğiz. Kuşlar bir daha gelmeyecek, begonvilim açmayacak. Şirin bir bebek kahkahası duyulsa bile kulaklarımda bir daha gelmeyecek gözlerimin önüne resmin. Yavaş yavaş senin için tuttuğum şarkılar azalacak, yerini seni hatırlatmayacak olanları alacak. Sessiz sedasız çıkıp gidemeyecek ve kalbimin sahipsiz köşelerinde ruhuma batıp duracaklar. Severken bu kadar yüksek sesle bağırınca bu şehirde kendi sokağında tenhalaşacaksın. Tanıdık yüzler grileşecek. Maviliklere yelken açıp kurtar ikimizi birden. Hatta üç, belki de dördümüzü birden. Sen, ben ve içimizdeki yaralı çocuklar. Hep birlikte koşarak ezberlediğimiz son şarkıyı haykıralım göklere, en derine…