AYÇA DURAK Yazdı: Fevkalade Bir Hüsran

Bu hisle nasıl başa çıkacağımı bilmiyorum.

Sadece üzülmek geliyor yüreğimden.

Sadece her gece hayaline sarılıp uyumak...

Hiç susmuyor gönül sözüm. Ama yapamıyorum.

Artık yazamıyorum bile.

 "Çok özledim, çok yoruldum, çok kırgınım" dan öteye geçemiyor serzenişlerim. Eksik kalıyor bu hüzne karşılık ne dersem diyeyim.

İçime dokunup, yaralarıma kafiye yapacak takatim kalmadı artık. Bitmeyi değil; bitmesini istiyorum. Kendimi değil artık seni eksiltmek istiyorum ceplerimden. Bana seni sol yanımda ısrarla taşıtan şey ne bilmiyorum.

Keşke umut diyebilseydim buna.

 Keşke şekerden evleri düşleyen çocuklarınki kadar bile olsa bir umudum olsaydı.

Umutsuz yaşamak sensiz yaşamaktan daha zor bu harabede. Günlerim birbirinin aynısı hep. Aynı sızı, aynı karanlık, aynı keder... Anıları çıkarıp dünden, her gece öpüp, kokluyorum tek tek. Yetmiyor yokluğunun ayazını dindirmeye ama yine de beni ayakta tutuyor sallansam bile bazı bazı. Yetmezse canımdan veriyorum. Borcumu böyle ödüyorum güzel günlere. Kimi ilahi adalet der bu halime, kimi müstehak, kimi bu kız akıllanmaz...

Sabaha karşıydı vakit aklım beni terk edip, yaramaz kız çocuğu halimi müebbet ettiğinde gözlerime. Çünkü o zaman sana açıktı gözlerim, sana sarılıydı kollarım. Biliyorum yetmezdi gücüm kucaklamaya bu yangını. Sana sahip olmak imkansızdı, ait olmak ise fevkalade bir hüsran. Ama en azından ben denedim. Senin gibi ateşi yakıp kaçmadım. Cesurluk pahalıya patlıyor bazen, kahraman olmak mutlu olmaya yetmiyor işte... Oysa sen biliyordun karanlıktan korktuğumu.

Öyleyse neden söndürdün bu şehrin yıldızlarını?

Seni sevdiğimi de hep çok iyi bildin. Bilip kayıtsız kalışın mı daha acı yoksa beni anlamayışın mı tartışacak gücüm yok şimdi. Bırak seni sarmayı, sesin aydınlatsa bile bir kez daha içimi, bir bu kadar daha severim yine seni. Her şeyi ama her şeyi unut da bir tek seni böyle nice sevdiğimi unutma olur mu? Çünkü onu da unutursan külleri bile yanar bu yangının. Bize dair tek ortak yan bir günah şimdi. Onun da hesabı mahşere kaldı.

O zamana kadar kendine iyi bak. Çünkü o gün geldiğinde ne sana vurgun bu yürek kurtarabilecek seni o yangından ne de "ben yapmadım" diyebileceksin hesap sorulduğunda. Çünkü sen kabul etmesen de o biliyor bu masal dünyasının kapısını kimin araladığını.

Ve o gün geldiğinde ben yüzüne baktığım için değil ilahi adalet yerini bulduğu için sevineceğim.

Ne özlem çalacak kapımı o gün ne de anılar.

Dediği gibi Zeki Müren'in de "elbet bir gün buluşacağız, bu böyle yarım kalmayacak."