Afranur KARABAŞ: VAR MI ÖTESİ?

VAR MI ÖTESİ?

Tahminlerimiz vardı, ondan sonra gelen Umutlarımız, sonrası mı geleceğe dair hayaller? Ama adı üstünde Hayal...

Ağlıyordum, nedenini bilmeden nedensizce, aslında sebebini biliyordum lakin kendime itiraf edemiyordum. Sebebi,  yıkılan umudum, vazgeçilen hayallerim ve artık tükenmiş olan tahminlerim…

İşte bunlara ağlıyordum, durmadan, nefessiz kalana kadar ama yetmiyordu. Geri gelmiyorlardı, gücüm yoktu, getiremiyordum, başaramıyordum. Maalesef sorunum “Başaramamak” idi. Bu kelime yüzünden hep kaybettim. Boş yere, bir takıntı uğruna, geleceğimi mahvettim, keşke dinlemeseydim onları...

Kendimi dinleseydim en azından, düşününce olanları, onları değil de kendimi suçlardım. Ama şimdi öylemi, bunların suçlusu kim? Soruyorum, çünkü kendine bile faydası olmadığı halde, gelip benim hayatıma müdahale edenler, neredeler?  Ve dahası…

Toparlandım… Tahminlerimi, umutlarımı, beni artık ayakta tutacak hayallerimi, her şeyi geri kazandım.  Bunun sebebi ise kendime “Güvendim”. Artık korkmuyorum, ne kadar hoş geliyor kulağa, korkmuyorum demek. Kendimle baş başa kaldım ve beni yalnız bırakmayan dostlarımla (kitaplarımla) ayakta kaldım. Geri döndüm, herkese her şeye ve hayata inat… Bazen iyi ki diyorum, iyi ki Rabbim bu inadı, bana lütfetti. Yoksa savaşamazdım, kazanamazdım, mutlu olamazdım…

Ve hayallerim gerçek oldu, başardım. Başarmak, bana uzak kalan kelime, yanımda ve bana yardım eden beni hiç bırakmayan, bırakmayacak olan dostlarım, hep hayatımın büyük parçası olun, bırakmayın beni ki yine başarabileyim.  Bu zor süreçte tek bir şey öğrendim. İnsanı asla yalnız bırakmayan yanında kalan umudu ve hayalleri… Onlar seni asla bırakmıyor, sevdiklerin gitse de…

Sen bıraksan bile onlar bırakmıyor, tam onları da unutup çökkünlüğe girecekken bir hayalin aklına gelir; sonra doğrulursun, dizlerini kendine çeker, başını onların üstüne koyarsın, ellerinle de onları sıkıca tutarsın.  Neden hayalimi bu kadar sıkı tutamadım, sonra dersin, neden pes ediyorum. Kalk, bırak depresyonu, geçen zamana yazık, sen zayıf değilsin…

Bak, dön bir bak, herkes bırakıp gitmiş ama o bırakmamış. Hayır, bırakmamak için direniyor. O bile senin için mücadele ederken sen niye gemileri yakmışsın. Davran, haydi, zamanın daralıyor. Koş peşinden, bak şimdi diyor ki: ‘O benim peşimden koşsun’ deme. Olsun sen koş, kaybetme, yorul, çok dinlendin…

Önce umut et, sonra hayal et, eğer umut etmezsek hayali de düşünemeyiz? Umut etki hayalin büyüsün…

Hayalin zor olsun, yüce olsun, çünkü: İmkânsız olan tüm engellerin sonu selamettir. Çok zorlandın, biraz daha dayan ki sonun selamet olsun. Şimdi soruyorum: Var mı Ötesi?

10.01.2016 Afranur KARABAŞ