Neden bu kadar özlenir çocukluk?

Neden bu kadar özlenir çocukluk?

Çünkü sorumluluk altında ezilmemekti çocuk olmak.
Küçük şeylerle mutlu olabilmekti.
Çocukluk saflıktı, duruluktu, beklentisiz sevebilmek, menfaate yenilmemekti.
Sınırsız düşler kurabilmek, hayalleri gerçeklere ezdirmemekti.

Çocukluğa duyduğumuz bu büyük hasret de gösteriyor ki; büyüdükçe hem yoruluyoruz hem de kirleniyoruz.

Hayatın sorumlulukları yüreğine ağır gelir ve bu yüzden sadece oyun oynamaktan yorulduğu günleri özler insan.
Ne güzel özetler bu durumu Cemal Süreya:
“Çocuk olsam yeniden.
Bir tek düştüğüm için acısa içim,
Ve kalbim; çok koştuğum zaman çarpsa sadece”

Çocukluk, önce ayrıldığın sonra bir daha dönemediğin kayıp liman gibidir. Dalgalarla boğuştukça, o limanın dinginliğinde geçirdiği güzel hatıralar ruhuna iyi gelir insanın.

Çok sevdiğin bir kenti terk etmek gibidir çocukluğundan gitmek.
Büyüdüğün caddelere, saklambaç oynadığın sokaklara, dallarına salıncaklar kurduğun ağaçlara, birlikte şarkılar söylediğin kuşlara mahzun bir elvedadır.

Her elveda, her hasret bir kavuşma ümidini barındırır bağrında. Oysa çocukluk bir daha dönüşü olmayan terk ediştir.

Evet, terk ettik çocukluğumuzu. Hayatın yükünü omuzladıkça özledik onu. Dünyanın kirine bulandıkça daha da özler olduk. Vuslatı olmayan bu özlemi bir nebze olsun dindirmek için içimizdeki çocuğu salıvermeliyiz. Salıvermeli ve çocuklara daha güzel bir dünya bırakmak için çaba göstermeliyiz.

İçindeki çocuğu yaşatanlara selam olsun…

Hüseyin Hatıl