YAĞMURLU BİR GECENİN SESSİZLİĞİNDEYİM: Rumeysa Ertem

YAĞMURLU BİR GECENİN SESSİZLİĞİNDEYİM

Sokaklar ıslak.

Ben ıslak.

Gözlerim ıslak.

Yağmur…

Çok şey barındırdı içinde bu hayatta.

Su, oksijen bir yana.

Duygu, duygular…

Gözyaşı, acı, hıçkırıklar; gülümsemek, sevinmek, mutluluklar…

Ve düşünmeyi anlamlı kılan tek varlık.

Yağmurlu bir gecenin sessizliğindeyim.

Binalar yorgun.

Gündüzler yorgun.

Bir başına kalmış, minik sokak köpeği yorgun.

Gökyüzünde, yeryüzünde

Bir o yana

Bir bu yana

Uçan minik güvercin

Yorgun…

Dimdik duran kapılar

Yazması mecbur kalemler

Yazılması mecbur kâğıtlar

Ve halden anlamaz, düşüncesiz insanlar;

Yorgun.

Ve tüm şehir de öyle…

Yağmurlu bir gecenin sessizliğindeyim.

Pencere arkasında, bir elimde yalnızlığın içeceği kahvem,

Diğer elimde satırları bir bir döktüğüm kalemim ve kâğıdım.

Sessizliğin ortasında bir yerlerde

Ya en derininde

Ya da en dışındayım.

Yağmurlu bir gecenin sessizliğindeyim.

Ya yalnızlığın içindeyim

Ya da hayallerimin…

Ne var ki

Yıldızlarda yalnız

Gökyüzü de yalnız

Bulutlarda, ağaçlarda, kuşlarda, pır pır uçuşan kelebeklerde,

Kahvemde…

Belki de sadece ben yalnızım.

Ben ve hayallerim…

Yağmurlu bir gecenin sessizliğindeyim.

Sokakta iki genç

Kolları açık

Başları havada

Yüzleri gülüyor

Ve hiç durmaksızın dönen dünya ile birlikte onlarda dönüyorlar

Hüzünle yağan yağmurun altında

Gülücükler saçarak, dönüyorlar…

Sonra,

Sarılıp gidiyorlar…

Yağmurlu bir gecenin sessizliğindeyim

Pencere arkasında

Bir elimde yalnızlığın içeceği kahvem

Diğer elimde satırları bir bir döktüğüm kalemim ve kâğıdım.

Sessizliğin ortasında bir yerlerde

Ya en derininde

Ya da en dışındayım.

Yağmurlu bir gecenin sessizliğindeyim.

Uykusuzum.

Yağmurlu bir gecenin sessizliğindeyim.

Gözlerim hafiften kapanıyor.

Elveda, ıslak şehir…

Rümeysa ERTEM