Son'a doğru

Son’a doğru

Artık tez yazılmaya başlandı… Bu da demek oluyor ki üniversitenin son dönemidir a dostlar. Kazandık, geldik, okuduk, gidiyoruz artık. Neler kazandık neler kaybettik acaba bu geçen süre içerisinde? 

Hiç bilinmeyen bi’ şehirde yeni bi’ hayat kurulabileceğini öğrendik hepimiz sanırım. Geldiğimizde yanımızda bi’ tek bavulumuz vardı arkadan sürükleyerek getirdiğimiz, şimdi ise bırakmaya üzüleceğimiz arkadaşlarımız, dostlarımız var geride… 

Yaşadığı ilin dışına çıkamayıp ta, ülkemizin değişik coğrafyalarında yaşayan insanlarımızı tanımayan nesilleriz çoğumuz… Üniversitemize, değişik memleketlerden gelen arkadaşlarımızın –anadolu insanının- ne kadar sıcakkanlı olduğunu gördük canlı bi’ şekilde. Farklı kültürler ile yetişmiş olan bambaşka insanlardık çoğumuz. Tek bi’ amaç uğruna, yaşadığımız yerleri bırakıp geldiğimiz ayrı şehirlerde yepyeni bağlar oluşturduk… Kozmopolit bi’ yaşam alanı oluşturduk hep birlikte geçen zaman içerisinde. Yepyeni insanları dahil ettik hayatımıza…

Kimileriyle aynı evi, kimileriyle aynı odayı paylaştık çoğu kez. Beraber yemekler hazırladık, aynı masada yemekler yedik, beraber sabahladık sınav zamanlarında, paylaştık... hayatı… 

Yıllarını, birilerine bi’ şeyler öğretmeyi amaçlamış olan hocalarımızla tanıştık. Bizler gibi kim bilir kaç tane öğrenci geçti o’ nların önünde oturmuş olduğumuz sıralardan… İsteyen, arzu edenler, o’ nların bilgi birikimlerinden yeni şeyleri kattılar lügatlarına. Geçen zaman içerisinde, kendileriyle aynı dilden konuşabilme başarısına erişir olduğumuzu gördüler. Sadece ders anlamında değil, hayat tecrübeleri anlamında da kendilerinden bir şeyler yazdılar bizim sürüp giden hayat hikayemizin satırlarına birer birer… 

Yeri geldi, yaşadığımız yerdeki esnaflarla da içli dışlı bi’ hal içerisinde bulduk kendimizi, hepsi olmasa da en azından bi’ kısmı ile. Oturduk vakit buldukça sohbet ettik, çayını kahvesini yudumladığımız anlar oldu edilen sohbet ile birlikte…

Hayata karşı bambaşka bi’ bakış açısı yakalayabildik azımsanmayacak derecede. Buraya ilk geldiğimiz gün ile buraya veda ettiğimiz gün arasında, çok büyük farklılıklar oldu yaşama dair, yaşanmışlıklarımızın izinde… 

Belki güzel anlarımızı ailemizin yanında geçiremedik çoğumuz. Mesela ben okula başlarken hayata gözlerini yeni açmış olan dünya tatlısı yeğenimin en güzel anlarını pek fazla göremedim ya da diğer yeğenlerimin büyümelerine çokta fazla şahit olamadım/ olamadık. Ama O’ nların yaşamımızın her anında bizimle beraber olduğu düşüncesi hiç eksik olmadı kalbimizden. Belki de çok sıkıntılı olduğumuz anlarda bu his oldu bizi tekrar yüzümüzde hafif bi’ tebessüm yaratan olay. Her an bizimle olduklarını bildik…

Günler geçtikçe büyüdük, farklı şekillerde, farklı fikirlerle/ düşüncelerle besledik benliğimizi… Belki geçmiş zamanlarda yaşamış olan ve kitaplardan okuduğumuz gibi,  idealleri uğruna ölümü göze alanlar kadar iyi birer üniversite gençliği olamadık ancak hiç bi’ şey yapmadan oturan birer gençlikte olmadık –en azından benim düşüncem-… 

Bunların yanında, Öğrenciye sadece ‘maddiyat’ olarak bakan, bir ev kiralamaya ya da en basitinden gerekli birkaç bi’ şey almaya çıktığınız vakit ‘öğrenci’ kelimesini duyduklarında gizliden gizliye elini ovuşturan ‘insanlar’ (!) la da karşılaştık. Sözde müslümanlıktan taviz vermeyen ancak ev ararken ‘bunlar öğrenci, bunlara ev verilmez’ diyen, yaşı kemale ermiş ancak içinde halen daha fesatlık düşünen yaşlı teyze ve amcaların dediklerini de işittik…

Sadece sınav zamanı akıllarına gelen hatırı sayılır arkadaşlarımız da oldu… Riyakar insanlar da tanıdık bu geçen zaman içerisinde… Ancak kimseye kırılmadık, kötü bi’ kelam etmedik…

İyisiyle kötüsüyle geçen beş yılın sonuna doğru geliyoruz yavaş yavaş… Bundan sonra, tüm tanış olduğumuz, konuştuğumuz, selamlaştığımız hepimiz için en iyisi olması dileğiyle…