RABİA SEVEN: KOŞUYORUM

KOŞUYORUM

Duruyorum gürültülü caddenin ortasında bir an.

Gönlümü hafiften bir sızı kaplıyor.

O sızı o kadar kuvvetli ki;

Beynim, düşüncelerim hepsi esiri oluyor.

Hani hamal yükünü bıraktığında rahatlar ya,

Omuzlarında da ağrı hisseder ama.

İşte benimde öyleydi.

Göz pınarlarım yükünden kurtulmaya çalışıyor,

Fakat kalbim bu kurtuluştan yorgun düşüyor.

Yıllardır bir kenara itip bıraktığım sorular,

Cevap bulmak için bu anı beklemişçesine atağa geçiyor.

Etraftaki kalabalığı görmeyecek kadar köreldi gözlerim.

Çarptığım insanlar, ellerimden düşen kitaplar,

Hiçbiri durduramıyor beni.

Ruhum sanki bir arayış içinde belirsiz kıvranıyor.

Amansız yağan yağmurun her zerresi,

Gözyaşlarım gibi tesir etmiyor ruhuma.

Koşuyorum!

Kimden kaçtığımı, neye ulaşmaya çalıştığımı bilmeden,

Sadece koşuyorum.

Bir bilinmezlik yolunda kendime patika açmaya çalışıyorum.

Yağmurun denizle her buluşmasında oluşan ses,

Duygularıma daha da hırçınlık katıyor.

Tüm evrene yeten gökyüzü sanki beni dışlıyor,

Nefessiz kalıyor, yorgun düşüyor,

Artık bedenim koşmaktan.

O hırçın deniz,

Sanki kollarını açmış beni bekliyor.

Adım adım denizin masumiyetine kanarken

Bir ses, sanki gök kubbeyi yarıp da beni çağırıyor.

Bir salah sesini bekliyormuş,

Bu kapalı kapılar açılmak için.

Tüm sorular bir bir cevap buluyor,

O anda.

O anda,

Duyduğum bu ses yüreğime can veriyor.

Say ki ilahi aşk damlaları

Yüreğimi bayram yerine çeviriyor.

Sahte mutluluklarımın yerine,

Bir tutam tebessüm serpiştiriliyor.

Ve her şeye rağmen,

Allah bütün kullarına,

Sonsuz huzur için ‘buyur’ diyor.

Ben koşuyorum.

10/03/2012 RABİA SEVEN