MERVE CAN :MODERN HAPİSHANE

MODERN HAPİSHANE

Hapishane kavramı yalnızca mahkemede yargılanıp, hüküm yemiş insanların gittiği mahalle denmez. Ve hapishanede bulunan herkes biri tarafından orada olmaya mecbur bırakılmaz. Çoğu zaman kişi, kendinin mahkemesini kurar ve en acımasız yargıç ruhunu giyip, kendisine müebbet verir.

         Çağımızın en yaygın hapishanesi ihtişamlı koca binalarımızdır. Ruha sıklet veren iri, görkemli taş yığınları kabuğuna çekiyor insanlığı. İnsanlar o cezaevlerine kafalarını sokabilmek için kanaatlerini satıyorlar. Güneş tüm çabasına rağmen sokak aralarını aydınlatamıyor.

          Yolda yürürken molozlar üstüme çullanıp nefesimi paslı demirleriyle kesiyorlar. Başta çocuklar olmak üzere tüm insanlar duvarlarla girdikleri savaştan kemikleri kırılmış vaziyette çıkıyorlar. Mutlak galip; mihnet yayan yapılar. Bilinçsiz kullanılan teknoloji ile kafa kafaya verip insanlığı aralarında sinsice paylaşıyorlar.

         Doğallığın üstüne gerilen yapay çarşaflar, gözlerimize saf güzelliğe karşı mil çekiyor. Yeni patlayan diş kadar beyaz, baktıkça farklı hayallere yelken açacak kadar geniş bir liman olan bulutları göremiyoruz. Semaya baktığımda sırt sırta vermiş hapishane duvarları görüyorum sadece. Bu duvarların arasında canlılığımı sorguluyorum.

          Karneye iliştirilen kurdele kadar mavi, hayal kuran insanın umudu kadar sonsuz gökyüzünü, sakınıyorlar bizden. Gözler ağrıyana kadar temaşa edilmesi gereken semaya, emanet rolü oynatıyorlar. Gözümüz hep aç kalıyor. Ve tüm bunları, bizleri cesetleştiren hapishanelerimiz için göze alıyoruz…

MERVE CAN 24.02.2017