Kübra Yalçınkaya: Ölümüne

Kırpılmış cümleler kuruyorsun dilimde
Bir pazar güneşine aldanıp geceyi uzatıyorsun
Kimse bilmiyor gittiğini
Sen en büyük devrimini yaşıyorsun gidişinin
Sebepsiz gidişlerin kaytarıyor öznemi
Sensiz yazmak zor geliyor bu sabah
Her şeyi götürmüşsün
Bir ben kalmışım öyle ortada
Sana bunları tökezleyen hayatımdan yazıyorum
Bir kaç dakikasını ayırıp yazıyorum öylece
Dilim kimsesizce..
Bu dili yeni yeni öğreniyorum
Unutmak zor elbet ben sadece alışmaya çalışıyorum
75 likleri devirelim diyen amcalara küsüp demli bir çay içiyorum
Ben içimdeki sen şarabında sarhoş olurken
Sen tüm bardaklarımı devirdin..
Mayalanmıyor artık sabahlar 
Göçmen kuşlar bile kırgın gidişlerine
Ölümüne bekliyorlar kışı
Ölümüne beklediğim gibi seni