HAKAN ÖZŞANLI: KOŞUYORUM

KOŞUYORUM

Koşuyorum… Boş dolaplarımın içine benzeyen duygularımın tasnifsizliği arasında koşuyorum… Mutluluğu ararken elimden kaçan bir kuş gibi onu tekrar kafesine koymanın ümidiyle yaşıyorum…

Koşuyorum… Şu hayat hengâmesi içinde bunaltıcı bir ağustos sıcağında kaybettiğim birini arar gibi telaşlı koşuyorum. Sıradanlaşmaya başlayan günlerin içinde farklılık arıyorum…

Koşuyorum… At yarışına katılan bir kısrak gibi, çölde susuz kalmış suyu arayan bir adam gibi koşuyorum. Her gördüğü serabı su zanneden biriyim sanki…

Koşuyorum… Hapisten kaçan bir mahkûm gibi özgürlüğü aramak için koşuyorum. Kaçırdığım nağmelerin sesini duymak bir başka mutluluk veriyor bu gün bana. Yeni doğmuş ürkek bir ceylanı yakalamak isteyen bir hüzün abidesiyim belki de.

Hayatın bir sınav olduğunu bilip karamsar duygularımdan sıyrılıyorum. Alize rüzgârlarının beni muson yağmurlarının damlalarına kavuşturması ümidiyle koşuyorum.

Koşuyorum… Ayaklarımın hissizleşmeye başladığını duyuncaya kadar umarsızca koşacağım. Beklediğim baharın çiçeklerle geldiğini görüp kokusunu duymak, içime sindirmek, avuçlarımın içine almak her gelen günde yeni güzelliği yakalamak için koşuyorum.

Koşuyorum… “Yaşadığımız her an kendi hakkını ister.” diyen düşünürün bırakıp gittiği güzelliği yakalamak için koşuyorum. Kusur ve kabahatlerimi görmemezlikten gelip sevdalı şaheserleri aşk okuyla vurmak isteyen ümit yolcusunun sevda ikliminde koşuyorum.

Koşuyorum… Ayazlardan korumak istediğim efsunlu güzelliği yakalamak, garip gönüllerin hayallerde büyüttüğü tomurcukların kokusunu ciğerlerimin derinliklerine ulaştırıp elem ve kederden onu uzak tutmak ümidiyle koşuyorum.

Koşuyorum, koşuyorum, koşuyorum…  11/05/2012