Facebook mutluluğu…: Tahsin Gündoğan

Facebook mutluluğu…

Kütüphanedeyim… Kantinde dünkü derste aldığım notları temize çekiyorum. Bi’ yandan da etrafıma bakıyorum arada sırada. Karşı masaya gözüm takılıyor bazen, kulak misafiri oluyorum konuşmalarına… Facebook sohbeti yapıyorlar, profilinde kayıtlı olan arkadaşlarını gösteriyorlar birbirlerine ve onlar hakkında yorumlar yapıyorlar. Erkek olan ikisi biraz da kendilerine kız arkadaş aramakla meşguller sanırım. Profillerinde yer alan fotoğrafları hakkında yorumlar yapıyorlar. Zamanı bu şekilde geçiriyorlar…

Arkadaşım anlatıyor; geçenlerde bi’ düğünde bulundum diyor tanıdığımızın… Çok fazla eğlenceli bi’ düğün olmadı aslında diye devam ediyor, sıkılanlar, eğlenemeyenler felan olmuş düğünde… Ama facebook’ a koydukları fotoğrafları gördüğümde ‘ben gerçekten bu düğünde miydim acaba diye tereddütte kaldım, herkes gayet mutlu bi’ şekilde görünüyordu orada’ diye ekliyor… Genel olarak bu şekilde değil mi artık bu sosyal ağlar… Bizimkisi artık ‘facebook mutluluğu’ birazda…

İnsanlar, sanırım kendilerine sanal olarak bi’ dünya yarattılar bu sosyal ağlar sayesinde ve gerçek dünyada yaşamadığı kadar çok yaşamakla geçiriyor zamanının büyük bi’ kısmını bu yaratmış olduğu sanal dünyasında… Sanırım birazda şu şekilde bi’ psikoloji oluşmakta artık; profilinde var olan arkadaşları arasında ‘kendimi acaba daha ne kadar yukarılara taşıyabilirim’ düşüncesiyle hareket ediyorlar bi’ nevi... Yani hesabındaki diyelim beş yüz arkadaşı içerisinde yapmış olduğu paylaşımlarla, yüklemiş olduğu fotoğraflarıyla; O beş yüz kişilik dünyası içerisinde birinci sıraya yerleşmeye çalışıyorlar gibi bi’ izlenim yaratmakta artık gelinen bu son nokta.

Facebook’ taki arkadaş listesinden silmek, hayatından silmek anlamına geliyor artık gelinen bu noktada… Herkes bunu böyle anlıyor/bu anlama geldiğini düşünüyorlar…

Ama bi’ taraftan bakıldığında da gereklilik olarak görenler var. Yani sadece ulaşamadıkları arkadaşlarıyla sohbet etme, iletişim kurabilme amacıyla kullananlardan bahsediyorum… Haksızda sayılmazlar aslında; artık eskiden olduğu gibi kimse kimseden telefon numarasını istemiyor. Yeni bi’ kavram da girdi bu nedenle var olan literatürümüze; “feys’ten eklemek”… Cep telefonu numarasını istemek yerine, ‘seni feysten eklerim/ekledim’ sözünü söyler olduk etrafımızdakilere… İyi güzelde, Nerede kaldı telefonla konuşurken, karşıdakinin sesini duymanın vermiş olduğu samimiyet duygusu? Hepimiz yavaş yavaş birer klavye kahramanı olmadık mı artık?

Dedik ya, ‘bizimkisi artık ‘facebook mutluluğu’ ve ‘Sanal yalnızlık’…