CEM SAHRAN'A

            CEM SAHRAN’A

           İnancım gereği, ölmüş birinin ölümünü, kabullenmiş olmam gerekir. Cem Sahran’ı hepimiz çok sevmiyorduk belki ama iyi biriydi. Onu anma gününde konuşma yapmamı istemişti ama muhtemelen bir cümle daha söylemeden gözyaşlarına boğulacağım.  O hayatımın talihsiz kazazedesiydi. Hatırlayanlarınız vardır, kafasında resim dosyası kırmıştım.

          Aslında şimdi biraz matematik gerek bize. Matematikçi değilim ama şunu biliyorum; sıfırla bir arasında sonsuz sayı vardır. 0.1, 0.21,0.121 gibi. Elbette sıfırla iki arasında daha büyük sonsuz sayılar vardır. Ve bazı sonsuzluklar bazı sonsuzluklardan daha fazladır.

          Sevdiğim ama kaybettiğim bir dostumla beraber olamamak bana bunu öğretti. Bugünlerde herkes birilerini özlüyor ama ben hayatımda ilk defa böyle hissediyorum. İlk kayıp ilk cenaze ilk özlem…  Belki de bu yüzden. Cem için yaşayacağından daha fazla gün dilerdim ama anladım ki dünya bir dilek fabrikası değil. Bizlerde dilek ağacına çaput bağlayan batıllar değiliz…

         Zaman, göreceli bir kavram değildir. Zaman, herkes için aynıdır. Sadece bazı insanlar bunun farkındadır. Bazı farkında olmayanlarsa zaman geçip gittiğinde farkına varır. Cem’in belki de en sevdiği şey mecaz/eğretileme ve monologlardı.  Monologlar hakkında konuşmaya bayılırdı. Sembolleri seviyordu. Ama gerçeği bilmiyordu. O yüzlerce hayran istiyordu. Dünyada iz bırakmak istiyordu…

         İnsanlardan önce de bir zaman vardı, sonra da olacak, bu yarın da olabilir, yüzbinlerce yıl sonrada. O zaman bırakın Cem’i, beni, James Sop’ u, Fatih sultan Mehmet’ i,  kimse tanımayacaktı. Unutulma kaçınılmaz. Bu Cem’i huzursuz ediyordu. Çünkü öldükten sonra ailesinin boş duvarlara bakmaya başlayacağını, sürekli onu düşüneceklerini ve harap olacaklarına inanıyordu. Haksız da sayılmazdı…

         Ona nasılsın diye sorduğumda ‘Ölümcül kanser dışında mı? Gayet iyi’ derdi. Yalnız bir konuda yanıldı. Ailesi şimdi onu gülümseyerek uğurluyor. Çünkü Ölüm Sadece Bir Başlangıçtır. İnanmak bunu gerektiriyor.

         Bu yazıyı CEM SAHRAN’ A atfediyorum. Seni hiç unutmayacağım.

         14.02.2015 RABİA AKSU