Anne / Orhan Afacan

Anneler günümü kırık gönülle Kaç defa annemsiz kutlamaktayım. Veremediğim bir kırmızı gülle Acılar içinde kıvranmaktayım!!! Kolları sarmaşık, yüreği aşktı. Sabırla, höşgörü tercihi şıktı Babama deliler gibi âşıktı. Öyle bir aşk için zorlanmaktayım. Kırmızı gül onun için Uhuttu. Onu hep bağrında, başında tuttu. Resül hasretini öyle avuttu Şefat bulduğuna inanmaktayım. Sanmayın anışım bu özel günde. Sevinçimde olsun yahut hüzünde. Aklımda, dilimde, her an gönlümde Kanıyla, canıyla yaşamaktayım. Babalıkta yaptı kaç çocuğuna. Neler vere bilsek azdır uğruna. – Vakıtli, vakitsiz sık sık ruhuna İhlâsla, ifatiha okumaktayım. Benimde çocuğum, torunlarım var Ayrı ayrı derdi, sorunlarım var. Hoşgörü, sabırla yorumlarım var Akıp, giden zaman ırmagındayım Sacına hayrandı salkım söğütler Gözünde hazır bulutlu hüzünler ‘Rehberim olur’ verdiği öğütler Halen ellerine tutunmaktayım- Anınca hüzünlerle doluyorum Anılar içinde kaybaluyorum. ‘’Hak emri’’ deyip sükût buluyorum İnnalillahi’yi anlamaktayım. Dünyada annesiz çok buyuyen var. ‘Doğalı’ anneyi geremeyen var. Görüştürülmeyen, görüşmeyen var Acaba hissimi davranmaktayım? Babasız doğdu, Annesiz büyüdü Ümmetin önünde örnek yürüdü. Korkarım sevgimi riya bürüdü Her iki dünyamı yıpratmaktayım... Boğazından kesip bizi beslerdi Masalla dünyamı renkler, süslerdi. Büyük bir adam olmamı isterdi Sıcaklığını hep aramaktayım.... ‘Uyuyup, büyüyüm" ne çok isterdi Geçiksem uyumaz yolda beklerdi. Geldiğimde Allah’a şükrerdi O korkuyu bugün yaşamaktayım Kabrine bıraktım belenmiş gibİ Dünyada ilk, tek, son ölenmiş gibi Bir bıcak ki yeni bilenmiş gibi Hasreti içimde yıpranmaktayım.. Hayalimde durur hep kefeniyle Melekti adeta beyaz teniyle. ‘Hoşcakal’’ demedi bana eliyle Üzülüp, üzülüp kahrolmaktayım.