Sinan CANSEVER yazdı: AYAZPAŞA CAMİİ

AYAZPAŞA CAMİİ 

Ve Ayazpaşa Camii… Örtünüp bürünenlerin “kalk” emrinden sonra koşuştukları kutlu mabet… Bir aziz şehrin toplu amelinin ruhaniyetli mekânı… Tertîl üzere bir tilavetle dolup taşan mümin gönüller otağı: Ayazpaşa Cami…

140 yıl önce (93 Harbi), Müezzin Abdullah Efendi’nin ‘mâbedinin göğsüne nâmahrem eli’ değmesin diye minaresinden haykırdığı bu ulvi yapı, şimdilerle manevi diriliş muştularıyla dolup taşıyor seher vaktinden kuşluk vaktine kadar…

Bu Mâide-i Rahman’da yer bulmak için, gecenin karanlığında yan yana yürüyor dedelerle torunlar, babalarla oğullar… Hızlı ama vakarlı bir varışla ulaşır bu huzura şehrin dört bir yanından genç hafızlar…

Narin vücutlarını daha da küçültür aksakallı dedeler yer açmak için yeni gelenlere… Yağız delikanlılar yer verirler usulünce büyüklere… Huşu ile diz çökerken Kur’ân bülbülleri, tatlı bir huzurdur saran hassas gönülleri… 

Bir ibadet şuuruyla dağıtılan mushaf-ı şerif cüzleri, “rahmeti sonsuz, merhameti sınırsız Allah’ın adıyla” tilavet edilirken, sekînet ve rahmettir onların Rahman’dan tek dilekleri…

Evet, adı “binbir hatim”dir ama ilahi kelamın sonsuz nuruyla coşan yürekler her nefeste çoğaltır hatm-i şerifleri şehre yağan kar taneleri kadar…

Hira dağının çocuklarının Palandöken dağındaki yankısıdır işitilen o sesler… Dervişağa, Ulu Cami, Lalapaşa, Gürcükapı dört bir yandan zikre koşan kardeşler…

Zemheri ayında sımsıcak gönüller “âmin” derken hep birlikte hatm-i şerif duasına, gün doğmuştur artık… Helal kazanç için soğuktan buz kesecek eller işe koyulur usul usul…

Rablerinin zikrine kulak verenler için elbet yakındır vusûl…  Heeyy gidi yiğit dadaş! Sıra sende, haydi gel sen de ilâhi kelâma gönlünü bu sofrada aç…

Elif-Lâm-Mîm. Bi hürmet-i Tâ-Hâ ve Yâ-Sîn.

Sinan CANSEVER