Kar: Doğanın Yalancı Güzelliği

Kar: Doğanın Yalancı Güzelliği

Beyaz bir kelebek kanadı gibi süzüle süzüle düşer, düşer, düşer…. Öyle ki bir âlem-i hayâle daldırır seyredenleri. Yüzler güler o göğün mavi kollarından sarkarken. Birçoğu onun saflığı, letafeti karşısında mutlu olurken pek azı hüzne gark olur.
Uğruna şiirler yazılan, nameler dökülen kar, göğün masum gözyaşları gibi değildir. İnsanlar yağmur altında gezmekten daha fazla zevk alırlar kar altında seyrüseferden. Tüm ak paklığıyla güzeldir tabii ki de.. Onu kötüleyecek değiliz bilakis güzel de bir öğretmendir. Nazar-ı dikkatle seyredildiğinde her dimağa başka bir aksülamelle dokunur. Dışarıda kar yağmaya devam eder; basıp geçin üstünden adımlarınızın üzerine yağıp geçer o da. Bir iz bırakmaz sizlerden, zaman misali. Mutluluğun ve huzurun en serini ve en sertidir. Altında dolaşanlar soluklarına sirayet edene kadar amansız soluğu; dolaşırlar kar altında. Ya sonra… Kaçışır evlerine evliler, evsizlere kalır gamı kederi.. Hüzün onların payınadır artık; sıcak evleri olanlar terk ederler üşüdükçe beyaz kelebek kanatlarını. Evsizler, kimsesizler hüznün tebessümüne sarılıp uyurlar. Camlar ardının tablosu, üstünde ve altındakinin aman vermez örtüsü olur. İliklere işler, etini dişler sokaktaki evsiz insanların ve biçare hayvanların.
Kar bir mutluluk olamaz; çünkü kimse mutluluktan kaçmaz. İnsan eni sonu kaçıyor kar ayininden. Kar doğanın en güzel yalanı belki de. Süzülüp gelen, uça ese konan damlarımıza. Kar, kışın sırma saçlı ablası, narin vücutlu. Narin vücutlara kan kusturması hasedinden olsa gerek.

Şehzâdeler/Manisa 26.01.2016
Fevzi YETKİN