Sükût - Ârif Nihat Asya

Bugün şarkın söylenmiyecek.
Bugün sokaklar, ayak sesimi duymayacaklar.
Islığımı dinlemeye alışık duvarlar, sukûtumun da aşinası olduklarını hatırlayacaklar ve belki daha iyi anlaşacağız.
Bugün çatımda bacalarım, mezar taşım gibi duracaklar.
Bugün, sükût günüm olacak.
Her zamankinden daha sade bir sofrada, yemeklerimizi sessiz yiyeceğiz... lokmalarımızı sessizliğe banmayı deneyeceğiz.
Dışarıda çevre, belki bulutlu, yağmurlu, belki güneşli olacak... fakat gürültülü olmayacak!
Perdeleri inik, çiçekleri mahzun, içi loş bir evde, bugün, az konuşulacak ve konuşulması mecburi şeylerden fazlası söylenmiyecek.
Bugün kapıların, duvarların, tavanların çerçevelediği bir durgunluk içinde akşam olacak... gün sessiz, gece daha sessiz geçecek.
Bugün bir hatırayı incitmekten korkan ayaklar, ıssızlığın nâmütenahiliğini adımlamayı deniyecekler.
Dünya dedikoduları, sükûtun asaletini bozamayacak ve kitaplar taşlardan, okumak için yarını beklemeyi öğrenecekler.
Ne masal söylenecek, ne fıkra dinlenecek!
Büyüklerin şamatası da, küçüklerin cıvıltısı da, gençlerin ve genç kızların kahkahası da kapalılığıma sınır olarak çizdiğim yerlerden beriye geçemiyecek. Bugün kadınım süslenmiyecek; kızım kurdelâsını bağlamıyacak; oğlum koşup sıçramıyacak.
Artık, sigaramın dumanlarından halka yapmayacağım.
Testi, bardağa sessiz boşalacak.
Akrep yelkovan, daha yavaş dönecekler ve bir sükût günü, takvimin birkaç yaprağını kaplıyacak.
Dört duvarımızın yarı karanlığında sesiz karaltılar hâlinde gidip geleceğiz... gölgeler ve insanlar birbirinin elini sıkacak.
Benim sükût günümdür bugün; zamanı gelince sizin de sükût gününüz olacak.


Ârif Nihat ASYA