Sudenur KAYA: UMUDUN GÜLÜ

       UMUDUN GÜLÜ

Bir gül vardı bir zamanlar

Dikenleri, başkalarını acıtmasın diye

Yüreğine saplayan.

Sevdikleri, susuz kalmasın diye

Bir ömür kuruyan

Mutluluğu, başkalarının tebessümü ile oluşan

Bir hayat vardı bir zamanlar.

Tomurcuklarının umuduydu o gül.

Dik dururdu onlar için.

Yüreğindeki dikenlerin kanamasını umursamadan

Umuduyla ışık tuttu onlara.

Çok sevdi,

Sonsuz sevildi.

Umudun gülüydü o.

Kalbimizde hiç solmayan

Birçok fırtınalar gördü,

Tüm güllerin kopup gittiği,

Bu diyarda tek başına kalıp,

Dik, durabildiği

Ne acılar gördü, hiç yaşamamış gibi.

Gün geldi gül farkına vardı.

Tomurcukları vardı onun,

Besleyip, büyüteceği.

Hayata hazırlayıp

Dik, durmayı öğreteceği.

Şimdi farkına vardı o gül.

Hayatın ne anlama geldiğinin.

Kalbindeki yaraların bundan sonra dineceğinin

Daha şimdi farkına vardı.

Bitecek bir tarafı yoktu acılarının.

Bitmesini de istemiyordu zaten.

Her fırtınada biraz daha güçleniyor,

Biraz daha genişliyordu yüreği.

Sevdikleri için,

Tomurcukları için.

Büyüttü tomurcuklarını özenle.

Ne kendisi kırdı,

Ne de başkalarının kırmasına izin verdi.

Bülbüldü onlar gül için,

Bir damla nefesti.

Siper oldu tomurcuklarına,

Güllerin dikenleri onlara batmasın diye,

Onların bir yaprağı solmasın,

Kökleri kurumasın diye.

Bari hayatta onlar güneş görsün diye...

Siper etti kendisini hiç düşünmeden.

Çok yoruldu gül bu hayatta.

Mutlu bir yorgunluktu ama.

Büyütmüştü tomurcuklarını.

Kendileri dik durabiliyordu artık.

Öğrenmişlerdi fırtınada birbirlerine sığınacaklarını.

Biliyorlardı bu hayatta,

Sevdiklerinin hep yanlarında olduklarını…

Ayrılık vakti gelmişti gül için.

İçi rahattı.

Tomurcukları sağlamdı.

Sevenleri vardı onları kollayacak.

Korkmuyordu artık.

Emanetleri bıraktığı gibi dik olacaktı.

Onlara öğrettiği gibi,

Hayatı yaşayacaklardı...

                          Sudenur KAYA  27.04.2019

                             ~Anısına~