ŞİİRLE TERAPİ - Prof. Dr. Nurullah Çetin

ŞİİRLE TERAPİ

Prof. Dr. Nurullah Çetin

*Şiir okumak, şiir yazmak, şiirle meşgul olmak, son dönemlerde birileri tarafından “edebiyat yapma!” azarıyla itibarsızlaştırılmış, insani varoluşu inşada ihmal edilmiş bir kutlu inziva ve murakabedir. Şiire dönerek tedavi olmayı denemek, hakiki ruh sağaltımında şiirle meşgul olmak kişiye çok yönlü kazanç sağlayacaktır. Bütün sıkıntılar, zorluklar, çaresizlikler, anlamsızlıklar, anlam arayışları, boşluklar, yalnızlıklar, yabancılaşmalar, trajediler, dramlar karşısında hastalanan ruhu tedavi yöntemlerinden biri şiirdir, halis şiirdir.

*Şiir, ruhunda güneşler doğuranın iç aydınlanmasıdır.

*Şiir, kalpte gizlenen ama oradaki varlığıyla sürekli dürten sırların ifşa alanıdır.

*Şiir, gözlenen nesneler dünyasının ve yaşanan hayatın coşku veren sırlarını keşif aracıdır.

*Şiir, evrene anlam yükleyen “ben” ve “iradenin” dilidir.

*Şiir, hayatı, olayları, nesneleri, insanları, bir bütün olarak evreni, katı gerçekliğin soğuk ve donuk yüzüyle değil; kanatlandıran, iç kıpırtıları oluşturan, keşfettiren, ilham veren, ufuk açan, coşturan hülyalı, rüyalı, duygulu bir insan olarak algılamaktır.

*Şiir, yakaza halinin, uyanıkken görülen rüyanın inlemeleri, feryatları, yalvarmaları, şikâyetleri, ürpermeleri, sevinçleri, coşkularıdır.

*Şiir, insanı bedeniyle madde dünyasına bağlayan geçim telaşı ve meşgaleleri içinde ruhu kapıp ulvi, saf, manevi, insani yüceliklere uçurması ve biraz olsun nefes aldırmasıdır.

*Şiir, Allah’a yükselen en halis dua, en mistik yakarış, en adanmış bir dilek, en samimi feryat, en içten kopan neşe ve sevinç çığlığıdır.

*Şiir, en ümitsiz ıstıraplarla, ümit dolu tesellilerin bir bileşimidir.

*Şiir, kayan yıldızlarda sevgilinin bir bakıp sonra kaçıran, nazlı edalı, cilveli, davetkâr, çekingen bakışlarını görmektir.

*Şiir, hayatı, nesneleri somut gerçekliğiyle fotoğrafik olarak değil, öznel resimsel gerçekliğiyle algılamaktır. Şair, fotoğrafçı değil ressamdır.

*Şiir, hayatı mistikçe yaşayanın duygularını şarkı söyler gibi ifade etmesidir.

*Şiir, sessiz hissedilen derinliğin, kalpte çakan şimşeğin bir anda ilhamla yaktığı billur bir avizedir.

*Şiir, farkına varıştır, fark etmedir, Yahya Kemal’in tabiriyle yazdan bir lahzada bir pancur açmaktır.

*Şiir, kişinin seyrettiği dünya ve hayat karşısında kendisini efsunlu bir rüyaya bırakıvermesidir.

*Şiir, hayatı yeniden inşadır, Yahya Kemal’in ifadesiyle camlarda peri kâşâneleri kurmaktır.

*Şiir, özgünlüktür, bireyin kendi özgün varoluşunu ifade alanıdır, görülen dış dünyayı iç dünyaya göre anlamak, algılamak ve hissetmektir.

*Şiir, salt soyut üretimden ibaret bir vehim değil; duygu, düşünce ve hayali uyaran, titreten, şaşırtan, hayretler ve hayranlık içinde bırakan bir sese, bir ahenge dönüştürmektir.

*Şiir, kalpte doğdurulan uzak, esrarlı, parıltılı, ışıltılı yıldızların ruha yansımalarını özgün simge ve imgelere dönüştürebilme becerisidir.

*Şiir, kendi iç ahengini, iç uyumunu, duygu, düşünce, anlam bütünlüğünü bulmuş kişinin ruh senfonisidir.

*Şiir, kişinin içinde yaşadığı doğal millî toplumsal yapının ortak, yüce ve saf ruhunu keşfedip o ruha tercüman olmak, onu terennüm etmektir.

*Şiir, karanlıklarda gül olmak ve gülmektir.

*Şiir, şuurun dilidir, yaşanan zamanın şuuruna varan kişinin farkında olduğu güzellikleri, yenilikleri ifade alanıdır.

*Şiir, varlığa, yararlanılacak, tüketilecek maddi nesneler olarak değil; derin anlamlar ve simgesel manevi değerler taşıyan zengin bir kaynak olarak bakmaktır.

*Şiir kelimelere hayat ve ruh vermek, onları kanatlandırmaktır.

*Şiir, günlük konuşma dilinde bayağı insanların kirlettiği kelimeleri o kokuşmuş çamur cifesinden çıkarmak, yıkamak, temizlemek, cilalamak, parlatmak ve onlara kutsal, yüce, saf temiz, manevi anlamlar, duygular yüklemektir.

*Şiir, yanlış, kötü niyetli, cahil insanların paslandırdığı kelimelerin pasını almak ve bünyelerinde barındırdıkları ışıltıyı, parıltıyı ortaya çıkarıp onları meşale haline getirmektir.