RABİA AKSU: VEDA

VEDA        

Bir sığınak oldu bazen okul.  Bazen de bir hapishane. Sıkıcı bulduğumuz, çoğu zaman umursamadığımız derslere, girmek için can atacağımızı hala bilmiyoruz. Ve uzun mu uzun hayat yolculuğunun ardından, tekrar bulmuştu bizi okul...

Sürekli bize bir şeyler öğreten veya öğretmek isteyen ama hep mi hep bıkmadan usanmadan kaçtığımız okul. Geri dönüp özlediğimiz her hangi bir sokağın başına gitmek ister gibi; yeniden yürümek, yürüyüp düzeltmek ister gibi bulmuştu bizi...

Sonunda yanlışlarımızı ve hatalarımızı anlamıştık. Koşar gibi adımlarımızla bulmaya çalıştık okulu. Ama okul kapısını bulamamıştık.

Artık bizi alacak kadar küçülmemişti...

Biz küçülmüştük. Hayallerimiz gerçek, gerçeklerimiz hayal değildi artık... Hatta gözümüzde koskocaman aile büyükleri bile önemini, gücünü yitirmişti. Onlar artık gözümüz de yenilmez güçlerinden bir şey kaybetmeyen mükemmel kahramanlar değildi…

Okul bu kadar küçük hayalleri kabul edemezdi. Kalpleri, ruhları, hayalleri, kocaman, uçsuz bucaksız bir dünya olan o harika çocukları kabul edebilirdi.

Derler ya hep şimdiki aklım olsaydı. Şimdiki aklımız olsaydı duyguları anlatmanın yolunun sadece konuşmak değil aynı zamanda susmak veya bakmak ile mümkün olacağını anlardık. Bunları öğrenirdik, öğrenip öğretirdik.

Yatmayı sever gibi severdik çalışmayı. İkindiyi kılar gibi huzur bulurduk, matematik çözmekten. Coğrafyayı, dağların derinliklerinde bir Ceylan izler gibi sessizce öğrenirdik. Şimdiki aklımız olsaydı…

Çünkü vakit geçmişti, en azından okul için…

                                           29.01.2015  RABİA AKSU