ÖMÜR TAŞDEMİR:Kendi Çapında Sokağımız ve Aşk..

KENDİ ÇAPINDA SOKAĞIMIZ VE AŞK

Ötelenmiş yalnızlık şehrinden yazıyorum, elimde kâğıt kalem.

Yine yalnızlık efkârında kıyılara vuran dalgalar timsaliyim.

Denenmemiş oyunlar yazıyorum kalbimin örselenmiş uzak diyarına

Önümde şen şakrak aile tablolarından birkaç kare duruyor

Eski geniş ailemin doldurduğu sokağımız incin top oynamakta şimdilerde.

Dedem nenem fotoğraflarda kaldı; annem babam benden uzaklarda.

Ablam evli-mutlu-çocuklu üçlemesini gerçekten yaşıyor mu bilmiyorum, kavgalarımızı özlediğim çok bariz.

Hala boş mu acaba evimizin arka tarafında duran boş arsa stadımız? Ne gergin dakikalara ev sahipliği yapmıştı. Hiç kaybetmeyi bilmedik biz o süresi uzun gelen kısa zamanlarda. Galiba bu yüzden asabiyiz bu denli. Sapan yapardık ama kuşu vurmaya kıyamayacak kadar yufka yüreğe sahiptik acizlere karşı…

Sonra stadımız havaalanımız olurdu, özene bezene yaptığımız uçurtmalarımızı havalandırmak için. Yüreğimizle ruhumuzu uçurtmalarımıza katar kuşların özgürlüğünü hissederdik en içten. Yükseğe… Daha yükseğe… En yükseğe… İplerimizin sonunu görene dek salardık uçurtmalarımızı. Bu yükseklik merakımız çocukluktan kalma anlayacağınız.

Bizim lunaparklarda ışıltılı oyuncaklarla işimiz olmadı hiç. Dar bütçemizden mi, anne babamızın bunları görmemiş olmasından mı bilmem ama iyi de oldu dönme dolaba binmediğimiz. Daha o yaşta alıştık kendi salıncağımızı yapmaya. Ve adaletliydik de biz o dar sokakta. Sırası gelen inmeyi de, binmeyi de, sevmeyi de bilirdi.

Aşklarımızın boyutu bedenlerimize birkaç beden büyük gelse de büyüyünce de severiz der her sene tekrar tekrar severdik. Bu yüzden hiç dar gelmezdi ve atmak zorunda kalmazdık kıyafetlerimiz gibi. Yani severdik boyumuzdan büyük işlere kalkışmayı.

Sığ aşklarda işimiz olmazdı, çünkü bilirdik; hasretliğin cehennemi ortaya çıkınca sığ aşklar kalpte kururdu.

                                                                                  20 Temmuz 2011