Mehmet Emin ZEYBEK: GÖKYÜZÜNDEN DÜŞEN IŞIKLAR

 Işıklar düştü görkyüzünden yere..
İnsanlığın sonunu getirdiler gözümde.Öyle bir aydınlık saçtılarki,o an anladım;güneşi gözümüzde büyütmüşüz.Diyerlerinin ne marifeti varki bu ışıkta keşfettiğim özelliğin yanında?
                
                            Şunu gördüm ben o ışıkta,insanlara çarptığı an,kalplerinde sakladıkları ikinci yüzlerini yükseltiyordu semaya..
Gerçeklikten uzaklaştırdı insanları,saçmalığa sürükledi adeta.Bu bir hastalık aslında,kalplerinde kirletecek yer kalmayınca giysilerine taşıyordu lekeleri..beyazlarıda görür oldum o ışık sayesinde.Onlar saflığından ödün vermezken,parladıkça dahada gözüme almaya başlıyordu.Parıltıları sanki hiç bitmeyecek gibi.Garip olan bu sefer öncelik beyazlara verilmemişti,onlar kirlenmemişti..
                              
                           Artık negatif resimler gibiydi dünya.Siyah ve beyaz vardı sadece..Ben onlardan kaçıyordum.Çünkü hiçbirine benzemek istemiyordum.Evet,başarabiliyordum,onlardan kaçıyordum ama kendimden kaçmayı denediğimde ölüm korkusu kadar derin denizlerimde boğuluyorum..
                          Beynimin ücra sokaklarına güneş doğuyor,nemli odalarındaki koku kayboluyordu.bunu hissedebiliyordum.Kaynayan düşüncelerimden çıkan buhar odanın dört duvarınıda saran dev aynalarını buğlandırmıştı.Aynalarda başlıyordu aslında su gibi akmaya,üzerinde birşey bırakmamaya.Kendimi görür oldum aniden.Şaşırdım.Yüzümde bir ton çizgi yaşlanmışım!! İnanamıyorum.. İnsanlardan kaçarken yaşlanmıştım.Zamanın farkında değildim.Olayın içinde olduğumu bile söyleyemem...
 
                          Birden bir ses duydum.Korktum.Ama nasıl bir ses?Alem sallandı sanki(!)Bir hamleyle cama attım kendimi.Işık kaybolmaya başlamıştı.İşte o saniye anladım o ışığın ne olduğunu....
                        ....
                       
                         Somutluktan soyutluğa kaydırdığım zamandan başka birşey değildi aslında.Ben zamanla anlamıştım kimin kalbinde ikinci bir yüzü daha olduğunu.Kimin dost değeri bilmez olduğunu,zamanla öğrenmiştim aslında ... ... ...


Mehmet Emin ZEYBEK