KÜBRA YALÇINKAYA: FEDAKARLIK

FEDAKÂRLIK

Fedakârlık ölüm kokan bedeninden uzak tutmaktır kendini. Bedeni nefes iken varlığı ayrı bir ölümdür.

        Fedakârlık ölümünün ardından onu kimseye anlatamayıp yerini boş bırakmaktır. Sayfalara sığmayan o gözleri bir kaç hecelik isme sığdırmaktır fedakârlık. Yalnızlığı seçip onunla yaşlanmaktır.

      Her gece hayalini görmek safran sarı benzine dumanı karışmış sigarayı tutuşturmaktır. O seviyor diye vazgeçmektir en büyük düşlerden.

     Fedakârlık küçük olanını kendine alıp aşkın en büyük parçasını ona bırakmaktır. Kurşuna dizmektir gece mavisini... Tüm mutlulukları gamzelere biriktirip o sevgiliye adamaktır tebessümü...

 Fedakârlık musalla taşında bırakmaktır aşkı...

 Oysa maviye ölüm yağar bu şehirde. Ölüdür bu şehrin denizleri, ölüdür gözbebeklerinin sığınağı...

  Her nefes kurutur her bir damlasını gözlerin, kurutur toprağını, kurutur maviye açan çiçeklerini… Ölüdür bu şehrin mavisi ne gökyüzü bırakır, ne de uçsuz bucaksız topraklar. Bir avuç kum kalır elde o da ölüsünün mezar taşından kalma...

Her sonbaharda ölüm damla damla yağar bu şehrin kızıl saçlarına. Büyüsüne kapılırken ölümün o da boğulur ince tellerinde güneşin. Ölüm parçalar taşını, küçük tepelere dua okur rüzgârının hırçın görünen nefesi. İnce bir ses gelir duadan kalma, o kulağa fısıldarken aşığın, tüm âlem duyar sancısını o alevsiz yangının...

                     Dudaklarına kan çizilir bir mecnunun, boğazına kadar maviye gömülür ve son bulur kimse yokken. (Yarım boyluk bir çukurda.)

Kısaca fedakârlık yaşasın diye ölmek, mutlu olsun diye aşkta yok olmaktır.

                                                                                                      11 / 06 / 2013  KÜBRA YALÇINKAYA