KARANFİL - Levent İTEZ

KARANFİL

Ateşte açan karanfillerdik be çocuk..
Mecaz değil, gerçek..

Zamansız bağ bozumlarından, geride kalan..
Uçsuz bucaksız düşlerimiz vardı,
Koca Türk dünyasını, sevdasıyla sarmalayan..
Bizi vuranları da sevip, içinde harmanlayan..

Hayallerimiz vardı, bazen dizgin altında,
Bazen, bizim bile durduramadığımız..
Ölsek bile, olduramadığımız..

Beş bin ciltlik destanlar yazdık,
Yürek kanımızla..
Tek bir kelimesini okumadılar..
Dedem Korkut bile,
Soy soylamadı, boy boylamadı..
Dalından koparılmış nesildik,
Kimseler arayıp, sormadı bizi..

Ateşte açan karanfillerdik be çocuk..
Mecaz değil, gerçek..

Yaramızdan akan al boyaya, parmağımızı banıp,
Ay-yıldız çizdik sokaklara..
Bildiğimiz tek oyundu, kanımızın dökülmesi..
Gülümseyerek uzandık kaldırımlara..
Az sonra doğrulacakmış gibi..
Bir yudum suya hasret..

Ondandır dilimizin kavurması,
Ondan yine, yüreklerin savrulması..

Tayfunlar, kasırgalar estirdik,
Delikanlı beyinlerimizin,
En ücra köşelerinde..
Dudaklarımızda her zamanki zikir..
Kimine gardaştan öte,
Kimine göre akılsız, hâkir..

Ateşte açan karanfillerdik be çocuk..
Mecaz değil, gerçek..

Ciğer yangınımızla, kavrulmadayken gökler,
Musallat oldu.. yaşanmamış ömrümüze,
Nedamet tanımaz, çapsız yürekler..
Kırdıkları dalın, mazisinden habersiz,
Laf olsun diye.. maksatsız, sebepsiz..
Onca yalazın, emeğine saygısız..

Çoktu elbet, niçinlerini anlayamadıklarımız..
ve küçük küçük hesaplara sığdırdı bizi..
Yerlere, göklere sığdıramadıklarımız..

Ateşte açan karanfillerdik be çocuk..
Mecaz değil, gerçek..

Levent İTEZ