İREM YAVUZ:KALBİMİN EDEBİ SESİ

                                               KALBİMİN EDEBİ SESİ

        Hayat hikâyem, ailem, hayatımın renkli günlerinden kalan gülüşlerim. Zor günlerimde birikmiş gözyaşlarım, içimde yavaş yavaş büyüyen edebiyata, sanata olan sevgimin perdesiydi. Gittikçe büyüdü kalbimin edebi yönü…

       Sayılar, formüller, işlemler önem kazanırken ülkemizin eğitim sistemine üzülüyor, içime kapanıyor ama vazgeçmiyordum sözün gücünden. Tarihin büyüsüne kapılıyor, romanların içine dalıyor, şiirlerden etkileniyor daha da sahipleniyor, benimsiyordum.

         Bir hedef buldum sonra bir gün. Gazeteci olmalıydım. İnsanlar tanımalıydım. Denizimdeki öyküleri toplamalıydım. Hayat görüşüm olmalıydı. Dünyaya geliş amacımın bu olduğuna inandığım o günden beri ne bir tereddüt ne de bir kuşku duymadım.

       Lisedeyken sözel sınıfında çok az kişiydik. Sözelciler ailenin çevrenin baskılarına yenik düşüyorlardı. Ama ben sözelde inat etmiştim. Çevrem, ailem, arkadaşlarım vazgeçmemi istediler; ülkede sözelin bittiğinden, meslek seçimindeki azlığından, önünün kapandığından dem vurdular. Haklıydılar ama ben buydum.

       Büyüdüm…

         Arkamda yollar, yıllar, insanlar bıraktım. Koşuşturdum durdum hayat mücadelesinde. Üniversite kampüsünde anladım doğru yolda olduğumu. Bir gazetede köşe yazıları yazıyorum şimdi. Yaptığım işi seviyorum, mutluyum. 

        Ben hayatımın en doğru kararını verdim ve kalbimin edebi sesini dinledim. Eğer sizde duyuyorsanız bu sesi; seviyorsanız okumayı, yazmayı, hayaller kurmayı; sözün gücüne inanıyorsanız edebiyata, sanata olan sevginizin üstünü örtmeyin.

         Çünkü inandığınızı yaşadığınız sürece mutlusunuzdur.

                                                                                                           İREM YAVUZ