İrem UZUN yazdı: Zulmün Ortasında Doğmak

Zulmün Ortasında Doğmak

‘’Savaş yaşanan bir ülkede çocuk olmak, çocuk kalmaya çalışmak ve yaşama tutunmak…’’

Yüzlerine baktınız mı hiç? 

Korkunun, bekleyişin, hüznün, çaresizliğin resmini gördünüz mü o yüzlerde?

Tükenmeyen umutların içine gizliden gizliye serpilmiş bir kaç tutam umutsuzluğu hissettiniz mi?

Kendi vatanının toprağında kirlenerek, terleyerek büyümek hakları iken üstlerinden uçan uçaklar, gözlerinin önünde patlayan bombalar, insanların üstüne yağan mermiler ile büyümek zorunda kalmak onların seçimi miydi?

Bazı şeylerin tarifi yoktur. Kuralları koyanlar ve o kurallara mahkum olanlar vardır. Av ve avcı, piyon ve vezir…

Büyük adamlar kirli oyunlarını oynarken şeker kokusu yerine barut kokusu ile büyüyen ve içini intikam kaplayan, erkenden büyümek zorunda kalıp çocukluk yaşayamamış çocuklar yetişir taş taş üstüne kalmayan o yerlerde. 

Hem bize uzak, hem de çok yakındırlar.

Yüzleri hep biraz kirli, gülüşleri bembeyazdır.

Elini uzatsan korkarlar, ama seni gözünden tanırlar.

Dostla düşmanı ayırt eder o minik gözler. 

Bir kez bile deniz göremeyenleri kan gölleri görür o minik gözlerle. 

Ölümü tarif etmesi güçken onlar gözleri ile görürler. 

Cesetler arasında tükenen bir ömür, yaşanamamış bir çocukluk, acı kayıplar, yüreklerine kazınan çatışma sesleri…

Daha nice korkuları içlerinde yaşatırlar. Hep güçlü olmak zorunda hissederler.

İçimdeki çocuğu hiç öldürmedim diye söyleriz ya hani onlar öldürmek zorunda kalırlar. Onlar büyürken içlerindeki çocuğu da büyütmek zorundadırlar. 

Onlar hep sorumludur, omuzları hep yüklüdür. 

Neden?

Onlar adına kim veriyor bu kararları?