Ayşe Osmanoğlu'nun 'Babam Abdülhamid' kitabında anlattığı ananas elmas anısı:
"Sıkıntılı günler gelmişti. Bunları daha acı ve felâket günleri takip etti. Balkan Harbi'ndeki buhranlı devreler sırasında da babamı pâyitahta getirmek istediler. Nihayet bir gün, bir Alman gemisininbordasında İstanbul'a getirildi, İkametine Beylerbeyi Sarayı tahsis edildi. Sıhhat ve afiyet haberlerini alıyorduk, yalnız görmek mümkün değildi. Babamınhalefi olan amcama, Meclis-i Meb\'usan reisine ve Sadr-ı Âzama yazı ile müracaat ederek, babamızıgörmek hakkımızdan mahrum edilmememizi bildirdim. Bir hafta sonra, her bayramın ilk günü, yanımızda muhafız subayların aileleri bulunmak şartıyla, görüşmemize müsaade edildi. İlk ziyareti yapacağımız Ramazan Bayramının 1. günü geldi. Beşiktaş iskelesinde bir çatana bizi bekliyordu. Vasıta ile Beylerbeyi'ne götürüldük.
MUHAFIZ GETİRDİ
Karşılaşmamız hazin oldu, teker teker babama sarıldık, öpüştük. Aileleri, benden daha fazla heyecan içindeydiler; çünkü onların hasretleri daha uzun sürmüştü. Babamız başımızda olduğu halde, o gün annelerimiz ve kardeşlerimiz ile bir sofrada oturup yediğimiz yemeği hiç unutamam. Akşam oldu. Dönüş vakti geldi. Ayrılmak bize çok acı ve ağır geliyordu. Tekrar kucaklaşıp rıhtımdan çatanamıza bindik, iki ay sonra Kurban Bayramı gelecekti. O zamangene böyle mesut bir ziyaret yapmak ümidiyle teselli bulmuştuk. Her hafta kardeşlerimizle bir olur, harem ağalarımız vasıtasıyla babama lazım olan şeyleri hazırlar ve yollardık. Kurban Bayramı geldi. Biz Erenköyü'nde olduğumuz için Beylerbeyi'ne otomobil ile geldik.Annemle beraberdim, hemşirelerim ve validelerim Beşiktaş'tan daha gelmemişlerdi. Mütebessim ve mânidar bir tavırla yüzüme baktı. "Geçen gün, muhafız beyefendi bir tane ananas getirmişler, buranın terasında yetişiyor, en sevdiğin bir meyva olduğu için, sana saklamıştım. Bir tane olduğu ve takdim edilemeyeceği cihetle, bunu kardeşlerin görmesin, vakıa ehemmiyetsiz bir şey, keşke birkaç tane daha olsaydı da, onlara da verseydim. Zaten fazla yetiştirmek de mümkün olmuyor. Bu da, zannederim sonuncusu imiş. Kardeşlerinin görüp de, ehemmiyetsiz bir şey için başka fikre sahip olmalarını istemem kızım" dedi.
İÇİNE SAKLAMIŞTI
Derhal dışarı çıktım. Orada bekleyenhizmetimdeki kıza, kâğıda itinâ ile sarılmışbabamın kıymetli hediyesini verdim ve iyi muhafaza etmesini tenbih ettim. Yarım saatsonra celdelerim ve kardeşlerim geldiler.Babamızla neşe içinde gene yemek yedik veakşam evlerimize döndük. Gece zevcimle birlikte babamı konuşurken, onu gündüzkühediyesi ananası hatırladım ve beraber yemekiçin, gittim getirdim. Ananası, sarılı olduğu kâğıdından çıkarırken, içinden, meyvanın dikenli kabuğu üzerine maharetle tatbik edilmiş küçük bir paket daha gördüm. Merakla açtık, içinden elmaslar dökülmeğe başladı. Hem hayret, hem de sevinç içinde kalmıştık. Taşlar da,değerlerine ve cinslerine göre, ayrı ayrı bükülmüş kağıtlara sarılmışlardı. Ayrıca, bir de küçük not bulduk: "Su çantasındaki hakkın." Ozaman bu sürprizin iç yüzünü çözdüm. Benimsu çantası bildiğim, başmuhasip ağa tarafından muhafaza edilen bu zatî eşya, anladım ki,babamın daima beraber bulundurduğu, küçük bir hazinesiymiş, içi su ile değil, kıymetlitaşlarla dolu imiş ve anahtarını da kendi üzerinde taşırmış. Ananas paketinden çıkan her biri nohut tanesi iriliğindeki iki avuç dolusu kıymetli taşlar, paha biçilemeyecek değerdeharika şeylerdi. Fakat, bunların hiçbirisini o anda gözlerim görmüyordu. Babamın çok incebir şekilde bu hatırlayışı, beni pek hislendirmiştir. Hatta tuhaf bir hâleti ruhiye ile, ananası taşlardan çok daha kıymetli bulmuştum."
KİTAB HAKKINDA TANITIM METNİ
"Otuz üç sene millet ve devletim için, memleketimin selâmeti için çalıştım. Elimden geldiği kadar hizmet ettim. Hâkimim Allah ve beni muhakeme edecek de Resûlullah'tır."
"Günün birinde umumî bir harbin çıkacağına hiç şüphe yoktu. Fakat bizim bu işe atılmamız büyük bir cehalet ve tedbirsizlikti. Selâmetimiz tarafsız kalmaktaydı."
Sultan Abdülhamid
Meşrutiyet'le başlayan, 31 Mart ile devam eden ve tahttan azille son bulan çalkantılı bir devrin padişahı: Sultan II. Abdülhamid. İstanbul'da Yıldız Sarayı'nda başlayan, Selânik'te Alâtini Köşkü'ne uzanan ve yine İstanbul'da Beylerbeyi Sarayı'nda sona eren bir ömrün hikâyesi...
Osmanlı Devleti'nin ve dahası dünyanın talihini değiştiren bu devrin en yakın şahitlerinden biri: Sultan II. Abdülhamid'in kızı Ayşe Osmanoğlu. Sultan olarak sarayda doğan, özenleyetiştirilen, sonra ülkesinden kovulan, gurbette hayata tutunmaya çalışan bir kadının, unutulmasın diye yazdığı ve Türk milletine yadigâr bıraktığı hatıraları...
Elinizdeki bu hatırat, Abdülhamid'i sadece padişah olarak değil; bir oğul, eş ve baba olarak okuyucuyla buluşturuyor. Unutulmuş saray âdetlerinden bayram sofralarına; Abdülhamid'inkişisel yaşamından, döneme dair başka hiçbir yerde bulunamayacak bilgilere yer veren eserde dedikodu ve rivayetler üzerinden aktarılan bir dönem, o zamanları bizatihi yaşamışbirinin kalemiyle aydınlatılıyor.
Osmanlı İmparatorluğu'nun son dönemleriyle ilgilenen okurlar, hakikatin peşine düşentarihçiler ve tarihseveler için bir başucu eseri!
yenişafak
FACEBOOK YORUMLAR