HAKAN ÖZŞANLI: UZAK

UZAK

Geçmiş günlerin hasreti beni benden götürüyor. Ulaşılması güç hatıralar yakıcı bir alev gibi bedenimi sarıyor. Nerede o günlerdeki şevk… Değer kargaşasız, istikrarsız, ön yargısız hayatlar…

Gelen fırtınalardan karmaşa ve kargaşalıktan uzak yıldırım ve şimşek gürültülerini duymadığım anlar çok gerilerde kaldı. Nereye baksam hissettiğim dilime pelesenk ettiğim türküler artık söylenmiyor. Hepsi uzak ülkelerin insanlarının gönüllerinde sanki…

Bilmediğimiz ama gitmek için çırpındığımız güzel kuytu sahillerde bıraktığımız ümitler hayaller yeni açan portakal çiçeğinin o güzel kokusu ve denizin o güzel yosun kokusu artık çok uzak...

Maziyi içimize sindirerek geleceğe dönük kurduğumuz hayaller, ellerimizin çalışmaktan nasırlaştığı zamanlar her güne yeniden sarıldığımız değerli bulduğumuz çırpınışlar gönlümüzün kuş misali pırpırları da uzak…

İskeleden demir almış, içinde son seferini yapıp yolcusunu bırakan gemi  gibi ümitsizlik te artık benden uzak…

Dert küpü imkânsız aşkların insanları neredesiniz şimdi?

Yakın olan ise birbirini canı gönülden seven adı anıldığı zaman kimse görmüyorsa da Yaratan görüyor deyip gıybet yapmayan dostlar. Kim var diye seslenildiğinde sağına soluna bakınmayan dertle dolup şelale gibi çağlasa da boynu büküklere merhem olan yiğitler. Gezdiği diyarlarda suya susamışlara bir yudum su yetiştirmeye çalışan evini barkını bırakıp giden ırak diyarların gönüllü kahramanları… Kış kıyamet demeden yol arşınlayan yiğitler,  sonbaharı yaşamasına rağmen,  hazan mevsimini bahara çeviren nasihat ehli, fakir ceplerin zengin insanları…

Uzak diye andığımız şeyler aslında o kadar yakın ki… Keşke bunları hissedebilsek… Onları yakın hale dönüştürebilsek, o anları yaşayabilsek vesselam…  16/12/2012  Hakan ÖZŞANLI