HACER TOMURCAK: VARMIŞ GİBİ

                                    VARMIŞ GİBİ 

   Gidiyorsun öyle mi? Zaten bende değildin ki sen. Git hadi. Ya da dur. Gitme. Yalandan da olsa kal benimle. Çünkü ben sensizliği hiç düşünmedim. Acıların nöbet tuttuğu yüreğim hazır değil bu kaçışa.

Ne anlamadım? 

Sende mi sevdin?

Senin sevgin soğuk kış günlerinde, odamdaki sıcaklığın, cama vurarak oluşturduğu buğu üzerine yazılmış bir yazıdan farksızdı. Silinecekti hava ısındığında. Öyle de oldu. Havanın sıcaklığı tuhaftır. Yüreğini soğutmaya sebeptir. Aslında bunlar bahaneden ibarettir. 

En kötüsü de nedir bilir misin? Rüyalar. Rüyanda görürsün sevgilini, sarmalamış seni, hiç bırakmayacakmış gibi, kokusunu çekersin içine, yar kokusunu, sevda kokusunu. Sonra uyanınca sarılmanın o taze sıcaklığı üzerine sinmiş olur.

Gece karanlığın gölgesi çöktüğünde masumiyetin üstüne, her şey daha korkunç daha zorba geliyor. İhanetin şahidi dudakların, sahte bir gülümseyişin lanetiyle karşılıyor beni.

Acımanın elini hoyratça itmişsin sen. Ne bana ne de yürek yangınıma merhamet ettin. Yandıkça yandı, küllendikçe alevlendi sevdam. Keşke her şey ilk bakışlardaki masumiyette kalsaydı.

Yağdırdığın günahlarla ıslandım ben çaresizce. Bir yudum sevgi dilendim senden.

Ama Şimdi, geceyi döksen avuçlarıma, yıldızları taç yapıp kondursan saçlarıma istemem, gündüzlerde senin olsun.

                                                                     Hacer Tomurcak