GEÇEN 6 YILDA KAZANDIKLARIMIZ VE KAYBETTİKLERİMİZ

6 yıl önce insanlar mühimdi bizler için,eşyalar ya da cisimler değil.Ve özgürdük biz,en mutlu çocuklardık...

Dinle

03 Ağustos 2013 - 19:39

Ben 9-10 yaşlarındaydım.Yani bundan 6 yıl kadar önce...Gece 11'lere kadar arka mahalledeki parkta arkadaşlarımla oynamama izin verirdi ailem.Bakkala gönül rahatlığıyla gider,ana caddeyi de gönül rahatlığıyla geçerdim.Okula yürüyerek yalnız giderdim. Hatta bir keresinde evimize perdeleri getirmeyen perdeciye kafa tutmuşluğum bile vardır.Küçük olmama rağmen güveniyordum çünkü kendime. Arkadaşlarımla ettiğim tartışmaları da söylemezdim genellikle.Çünkü çok geçmez barışırdım.Sevgilim olmadı,kremalı bisküviyi ikiye ayırıp kremasını sıyırmakla meşguldüm o zamanlar.Sigara çubuk krakerdi, arkadaşıma kızdığımda da renki şekerle öldürürdüm kendi sonra gülerek bitirirdim şakamı.. Facebook,Twitter nedir onları da pek bilmezdim.Atlama yarışmaları yapacak salıncaklar beni beklerdi,okunmazsa ağlayan kitaplarım vardı benim.Bayram sabahı güzelce giyinir,el öpmeye giderdim,şeker toplardım yalnızca kim harçlık verecek düşünmezdim.

Şimdi ise aileler çocuklarını bakkala değil parka yollamıyor çoğunlukla her yer mikroplu ve güvenilir olmadığı için.Öğrenciler uzak okullara servisle gelip gidiyorlar,yanındaki arkadaşlarıyla bile tablet pc'lerinden konuşuyorlar.Oyuncaklar ve oyunlar ise zaten hak getire! Arkadaşının söylediği en ufak kötü kelime ailelere söyleniyor ve ertesi gün okulda curcunalar kopuyor.Minicik çocuklar Facebook'ta birbirlerinin fotoğraflarının altına aşkım ne güzelsin yazıyor.Kitapların yerini savaş oyunları aldı.Mario'lar gitti yerine savaşçı robotlar geldi. Bugs Bunny,Tweety,Winnie The Pooh gibi güzel çizgi filmlerinin yerini Pepe ve Caillou aldı. Küçükler bayramları ailecek yapılan tatiller olarak biliyor.Bir çok yer apartman olduğundan komşular tanınmıyor...

Ben 9-10 yaşındayken özgürdüm.Ailemden izin alıp arkadaşlarımla oynayabiliyor, annemden azar yesem de kendimi çamura bulayabiliyordum. Annem çok geç saatlere kadar kitap okuduğum için kızardı bana,bilgisayar oyunu oynadığım için değil.Küfürlerim salak,manyaktan ibaretti.Arkadaşlarımızı gıdıklamak ya da saçını çekmek en büyük işkence şeklimizdi.Geçen o 6 yılın bize kattığı tek şey hızlı iletişim.Götürdüğü şeyler ise çok vahim;insanlık,arkadaşlık,dostluk,sohbet...6 yıl önce insanlar mühimdi bizler için,eşyalar ya da cisimler değil.Ve özgürdük biz,en mutlu çocuklardık...

Sevgiyle...

Buğçe Çalışkan