"BEN" - Abil Hasanlı

Akşam oldu. Karanlık, siyah perdelerini yavaşça şehrin üzerine çekiyordu. Gecenin karanlığından korkan kasaba halkı evlerine kaçtı.

Hatta bir tanesi bana dedi ki: “Neden ayakta duruyorsun, koş ve hayatını kurtar! Hava kararıyor görmüyor musun? Bir anda ortadan kayboldu, gürültü belirtisi yoktu. Tüm duyulabilen rüzgarın uğultusuydu. Panikledim. Aniden biri arkadan bağırdı, "Dur!" Döndüm ve arkama baktım. Biri yanıma geldi, kendini tanıttı ve belgelerimi istedi.Adı ve soyadı benimkiyle aynı. Belgelerimi çıkardım ve ona verdim. O anda kendimi önümde görmekten korktum. O "bendim" Belgelerime baktı ve "Benimle gitmelisin" "Nerede?" Dedi.

Sonuçta eve dönmek için acelem var. "Önüme gel, daha az konuş" dedi beni kelepçeleyerek. Tartışmanın boşuna olduğunu görünce "ben" emrine itaat ettim. Dar sokaklarda yürümeye başladık. Taş basamaklardan indik ve bir bodrumun önünde durduk. Kapıyı açtı ve "İçeri girin" dedi. Beni demir parmaklıklara koydu ve kapıyı kapattı.

Korkmuştum. "Nerede acaba?" Beni neden buraya getirdi ... ”diye düşündüm, aniden bodrumda hafif bir ışık geldi. Birkaç kişi geldi ve oturdu. Garip olan şey onların aynı zamanda "ben" olmasıydı "Ben" den biri ayağa kalktı, uzun uzun konuştu ve günahlarımı saymaya başladı. Bu kadar suçlu olduğumu bile bilmiyordum. Sonra başka bir "ben" beni savunmak için ayağa kalktı, çok kısaca konuştu. "Ben" i uzun süredir dinleyen "Ben" sordu: - Söylenenlere katılıyor musunuz?

Seslerin yerden duyulmasına cevap vermek istedim: Sese doğru baktım ve onlar "ben" idiler. "Ben" "ben" i aradım ve beni öldürmeyi emrettim. Elindeki hançer kalbimi birkaç kez deldi. Kalbimden kara kan akmaya başladı. Kan damlaları, yere düşmeyen ve kaybolan garip yaratıklara dönüştü. O yaratıklar da "ben" idi, gözlerimi açtığımda hava parlaktı. Güneş ufukta yükseldi ve ışınları selamladı.

Çeviri; Gülzira Şaripova ve Yusuf Aslan

ASASMEDYA - Haberler
https://asasmedya.info