BELMA AKSU: DEDEMİN BAHÇÇESİ

    DEDEMİN BAHÇESİ

             ^{İnsanlara en çok hangi mevsimi sevdiği sorulur. Cevaplar yavandır:Sonbaharı sevmiyorum; çünkü okul başlıyor; kışı sevmiyorum, çünkü hava çok soğuk; ilkbaharı sevmiyorum, çünkü hava güllük gülistanlıkken matematik sınavına çalışıyoruz. Amaaaaa... Yaza gelince... orada durcan.Okul yok, soğuk yok, e  matematik de yok.Bundan iyisi Şam'da kayısı anlayacağın. Ama itiraf edeyim bizim ailede yaz bir ayrı güzeldir. Bir kere karneler ellerde, tek tek toplanırız:Teyze çocukları, amca çocukları, hala çocukları... Liste  kabarık.Tam tekmil, karne gününün sonunda soluğu dedemlerin koyu mavi kapısında alırız.Kapıyı açtığımız anda bir curcuna başlar: 0-7 yaş canavar çocuklar bahçede her türlü  yakalambaç, çift kale maç yada topaç türü oyunlarla anneleri canından bezdirme  safhasını başarıyla tamamlar. Yazın ilk habercisi olan karne gününde amcalar, babalar,dayılarda işlerini askıya alıp  annelerimizin terbiye ettiği etleri mangalda pişirme hazırlığına başlar.Dedem bahçenin en özel köşesinde bizi bekler:Erik ağacının altında. Biz sevinç çığlıklarıyla ona sarlırken o da karnelerimize bakar: beğendiyse ne ala, yok beğenmezse yandı gülüm keten helva... Karneden de kurtulduk mu? Ver elini bahçenin  ağaçlarına. Her birmiz bir bölüme: Erik, kiraz, şeftali... Dedemin bahçesi bu yüzden her daim sevilir. Günün yorgunluğunu, sınav stresinden tut çamaşır-ütü-temizlik üçlüsüne kadar her türlü derdi o mavi kapının önüne bırakırsınız. Sonra kendimizi  uzun, geniş bir  yer sofrasında bulursunuz:önünüzde annelerimizin bizler içi hazırladığı    enfes  sarma, karnıyarık -daha fazla devam edemicem şimdiden midem kazındı-ardından babalarımızın emeği. Herkes gün içinde yaşadığı mutlu,umutlu,hüzünlü, komik her olayı anlatır. Rüzgar ağaçların dallarındaki yapraklarla oynarken, Allah'a bir kez daha şükrederim, bana  bu bahçeyi verdiği için. Mutluluğu arayanlara duyrulur:dedemin bahçesine buyrun.}

                                                     ^{BELMA AKSU}