Azerbaycan Milli Şairi Səməd Vurğun'un 117'inci doğum günü.

Nimetse de güzel şiir,
Şair olan qam da yiyor.
Ömrü geçer bu adetle,
Uğurlu bir saadetle.
Gören beni - "Nedir? " - diyor
"Saçlarına düşen bu den,
Şair ne tez yaşlandın sen?"

Ovçuluğa meyil saldım,
Gece - gündüz ovda kaldım.
Dağ başından inip düze,
Bir ok gibi süze - süze
Neçe ceyran nişan aldım,
Cevap geldi qalpelerden:
"Şair, ne tez yaşlandın sen?"

Dün bana öz elinde
Gül getiren bir gelin de
Gözlerinde bin bir sual
Heykel gibi dayandı lal.
O bahtever güzelin de
Ben okudum gözlerinden-
Şair, ne tez yaşlandın sen?

Bazen uca, bazen asta,
Öter sazım bin sim üstde.
Andı yalan, aşkı yalan,
Dostluğu da nefret olan
Yürek yıkan bir iblis de
Üzevari diyor bazen,
Şair, ne tez yaşlandın sen?

Saç ağardı, ancaq ne qam,
Elimdedir hala kalem.
Saç ağardı, lakin yürek
Alovludur evvelki tek.
Biliyorum demeyecek
Bir sevgilim, bir de vatan,
Şair, ne tez yaşlandın sen?!
Samed Vurgun